Huishoudbeurs, je moet er geweest zijn al is het maar eens...

Huishoudbeurs je moet het gedaan hebben…

We kennen elkaar uit het feministisch vrouwenkoor in de schone stad M. We hielden allebei van zingen, zij kon het, ik niet. Meer is er toch niet nodig voor een vriendschap van tientallen jaren?
Dus zeer zeker ging ik met haar mee naar de Huishoudbeurs, ik zei zelfs “leuk!” Een moeite die ik had kunnen sparen, zij kent me door en door en weet dat ik een hekel aan shoppen heb. Waarom ik dan toch ja zei: geen idee, ik denk dat ik vind dat je de Huishoudbeurs gedaan moet hebben, al is het maar eens in je leven…

Als ik op de bus sta te wachten krijg ik een apje: de trein zit stampvol. Gemeen app ik terug: hier is het nog helemaal stil. Ik krijg weer een apje: de gemiddelde leeftijd is boven de 65. Ik app terug: zitten wij ook niet ver vandaan. ”Word ik bij voorkeur niet aan herinnerd” is het antwoord. “Goed voor je” , brengt mijn app over. “Je bent een ouwe heks” is het antwoord.
Voor we elkaar gezien hebben, hebben we zo al lol voor 10. We blijven elkaar onderweg op de hoogte houden van het aantal huisvrouwen dat we tegenkomen. Als we elkaar ontmoeten op station RAI zijn het er inmiddels heeeeel veel.

De huishoudbeurs op!

Voor de RAI begint het uitdelen. Vriendin helemaal blij, want die was ervan overtuigd dat ze met 7 kilo goodies naar huis zou gaan. Dat had ze uit de krant. Nader onderzoek leerde dat dat een krant van een paar jaar terug was. Ja dat waren nog eens tijden!! Maar we besluiten op 7 kilo in te zetten
We beginnen op de food-hal. Hier valt de buit helemaal niet tegen, al kan je het moeilijk mee naar huis nemen. Bij elke stand mogen we proeven en zo eten we vrolijk pannenkoek en toastjes humus, kaas in alle soorten, vega-snacks en echte bitterballen. Vrolijk en onbekommerd, eten we ons een weg door de food-hal. Omdat we beiden een zeer sterke maag hebben, worden we er niet eens misselijk van.

We hebben ons voorgenomen om de hele, maar dan ook de hele beurs te doen. Dat vraagt een zorgvuldige aanpak. We gaan dus even op een trap zitten uitrusten. Dat mag niet van de brandweer, dus doet niemand het en dus is het er heerlijk rustig. We maken zo wat inschattingen: de gemiddelde leeftijd, het aantal vrolijke mannen, het aantal sjagerijnige mannen. Als we opstaan zien we dat we een trend gezet hebben.

Dan trekken we verder, via lifestyle en gezondheid, waar we net op tijd aan een workshop weten te ontkomen, naar beauty en fashion, naar shop til you drop huishouden. “Tell sell, maar dan real life” roept mijn vriendin enthousiast. Ik kijk mijn ogen uit, niet naar de producten, maar naar de standwerkers die enthousiast blijven en ik bedenk me dat ze dat al uren zijn… Hoe kan je voor de 100-ste keer laten zien hoe je met deze supermesjes in 10 seconden een komkommerroosje maakt?

De Pasar Malam

Even later komen we terecht op wat geloof ik de Aziëmarkt heet, maar die wij de Pasar Malam noemen. Daar heerst een heel ander sfeertje! Heel gezellig, gemoedelijk en het ruikt er naar lekker eten… we kopen een heerlijk exotisch drankje en later nog een paar Surinaamse hapjes en kijken naar een kookdemonstratie en een modeshow.

Langzaamaan wordt het tijd om naar huis te gaan: we banen ons lekker kletsend een weg naar de uitgang. Daarvoor moeten we nog een keer over het beauty gedeelte. Hier valt het me ineens op hoe weinig “weggevertjes ” er zijn. Alles moet kennelijk op en bij de stand gebeuren, we moeten kopen, zoveel is wel duidelijk.

Nu is dat ook niet gek. Stands op dit soort plekken kosten duizenden euro’s per dag, dat wil de standhouder natuurlijk wel weer terug hebben. Van mij: het onschuldige winkelend publiek. Ik ben een beetje verbaasd dat ik zo weinig zaken zie, waaraan ik geld zou willen uitgeven… Even later laat ik me verleiden de stichting Vluchteling te steunen. Voor 5 euro per maand kan ik 2 kinderen voeden. Daar geef ik mijn geld best graag voor uit.

Terwijl we naar de uitgang lopen, kijken we met grote ogen naar de enorme tassen die de meeste vrouwen mee zeulen. Wat zou daar in zitten? Wat hebben zij dan toch allemaal gekocht?
We zullen het nooit weten.
Volgend jaar gaan we niet nog een keer. Maar het was een geweldige dag.

O ja nu wil je natuurlijk weten wat ik gekocht heb: drie repen slaafvrije chocola. Erg lekker!