Hebben jullie ook last van het fixed-pie syndroom?

Hebben jullie wel eens gehoord van het fixed pie  syndroom?

Nu denken jullie dat ik een grapje maak. Bestaat dat? een fixed pie syndroom? Wat mag het dan wel wezen?
Ik moet bekennen dat ik er ook nog nooit van gehoord had, tot ik er vorige week over las. Het fixed-pie syndroom is zoveel als het stevig gewortelde idee, dat er 1 taart is die verdeeld kan worden.

Nou en? Zal je zeggen. Ik leg het je uit. Wanneer we met z’n allen in, zeg het gezin, maar 1 appeltaart hebben, dan betekent dat dat als jij een groter stuk krijgt, ik een kleiner heb. Dat is niet leuk voor mij. Ik moet er dus voor zorgen dat mijn stuk even groot is. En ik moet mijn mede-gezinsleden in de gaten houden. Want ik moet voorkomen dat zij, als ik niet oplet, niet stiekem de kers van mijn taart pikken.

 Voorbeelden van het fixed pie syndroom

Wat ik hier nu in Jip en Janneke taal uitleg, kan heel vergaande en ingrijpende gevolgen hebben. Bijvoorbeeld in het bedrijfsleven. Werknemers die het gevoel krijgen (al dan niet bewust van bovenaf opgelegd) dat er in het bedrijf maar x aantal uren/werkplekken/banen te verdelen zijn, zullen zich allemaal focussen op: IK WIL EEN BAAN.

Ieder voor zich… Terwijl je natuurlijk ook met z’n allen om tafel kan gaan zitten en kan zeggen: “Tja, hoe gaan we er voor zorgen dat er meer taart te verdelen valt?” Want natuurlijk is er meer dan 1 taart! Soms is het ook helemaal niet nodig de taart in gelijke stukken te verdelen: de maag van de een is tenslotte groter dan die van de ander.

Een vriendin van mij was ooit hoofd van een afdeling waar bezuinigd moest worden, in het hele bedrijf gingen ze rollend door de gangen. Haar afdeling niet. Ze was met haar staf om tafel gaan zitten en had gezegd: ”Dit wordt er van ons verwacht. Hoe gaan we dat met z’n allen doen?”

Is binnen het bedrijfsleven die ene taart al lastig, in een gezin is het al helemaal rampzalig.
Want het gaat natuurlijk niet om die taart op een verjaardag…Toen ik eenmaal gelezen had over het fixed-pie syndroom, begon ik ineens jaloezie in families te begrijpen. Die had ik  ik tot voor die tijd onnavolgbaar gevonden

.
Waarom bijvoorbeeld is iemand jaloers op het feit dat haar broer om de twee jaar een nieuwe auto kan kopen, terwijl zij in een tien jaar oude fiat rijdt? Nooit begrepen. Nu wel. Zij heeft nog last van het syndroom. Zij heeft vast in haar hoofd dat er binnen de familie een vaststaande hoeveelheid welstand te verdelen is. Dat het dus “eerlijk” zou zijn, wanneer zij en haar broer allebei om de vijf jaar een nieuwe auto zouden hebben…

Geloof je niet dat het zo werkt? Kijk maar eens heel goed om je heen…

lees ook eten met stokjes

​foto: multivlaai

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like