Verhalen schrijven, een kansloze missie?
Verhalen schrijven, een kansloze missie
Het is net als met afwassen. Of als met ramen zemen. Je hebt je nog niet omgedraaid of de eerste spetter van een frisse regenbui vergalt je schone-ramen-euforie. Om nog maar niet te spreken over die ene meeuw, die niets anders doet dan de hele dag rondjes vliegen, met als enige doel: jouw pas gezeemd raam onderschijten.
Iemand wel eens een geheel leeg aanrecht gezien? Op het moment dat jij je omdraait is er altijd wel weer een van de gezinsleden die met hels makende nonchalance een vuil kopje neerzet. Lege aanrechten? Ik koester ze en ik betrap mezelf er op dat ik het drinken van een kopje thee of koffie na zo’n afwas uitstel of, als de trek te groot is en ik uitstel niet kan opbrengen, ze gewoon na het drinken meteen afspoel met heet water. Heet water! Het duurt minstens twee liter lang voor het water heet is. En dat voor één pietepeuterig kopje.
Ik, die zo’n grote mond heb over duurzaamheid en zuinig met energie. Ik kom dan ook snel tot de constatering dat lege aanrechten gewoon geen bestaansrecht hebben omdat ze nou eenmaal gemaakt zijn om er lekker veel rotzooi op te zetten. Het liefst dagen lang zodat je zo min mogelijk water en energie hoeft te gebruiken om het op te ruimen.
Met verhalen schrijven is het net zo. Net heb je afgesloten met ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ of er schiet je nog een veel betere slotzin te binnen. En zelfs, wanneer je de pc al hebt afgesloten, blijft het verhaal nog dagen zoemen in je hoofd. Loop je dagen door het huis naar een pen te zoeken om dat ene briljante woord op te schrijven dat je te binnen schiet. En heb je er eindelijk een gevonden dan is het woord je ontschoten.
Verhalen schrijven, ik ben zo vaak begonnen
Hoe vaak ben ik niet begonnen aan een verhaal om vervolgens al na tien minuten te worden gestoord door de deurbel, de vuilniswagen die de containers komt legen of, en dat is het ergste waarmee je mij op de kast kan krijgen: bladblazers! Dat monotone gezoem dat zich nestelt in je hoofd om er voor eeuwig te blijven, lijkt het. Je kijkt naar je scherm, je zucht. Je kijkt nog eens naar je scherm en je zucht nog een keer, je handen werkeloos op het toetsenbord. Maar als dat ook geen soelaas biedt, kijk je opnieuw naar je scherm en sluit zuchtend de computer af.
Dan maar afwassen denk je, maar net als je de afwasteil vol heb laten lopen en de kopjes en glazen een ware Vipbehandeling geeft is het stil. Weldadig stil! Je kijkt uit het keukenraam en ziet hoe de laatste bladblazer in de kar wordt gelegd. Een thermoskan vult stenen kopjes die door de gemeentewerkers vooruit worden gestoken. Stenen kopjes, zomaar op straat! Niks plastic bekertjes. Ik word er warm van. Krijg sympathie voor de mannen die stoer de bladblazers hanteren en vervolgens koffie drinken uit een echte stenen kop. Vrolijk start ik de computer weer op en ga verder met mijn verhaal. Wanneer na zo’n twintig minuten de bladblazers ook weer aan gaan, klinken ze veel minder hard. Ik laat het verhaal waar ik mee bezig was voor wat het is en schrijf zomaar iets tot ik me ineens bewust wordt van de stilte.
Het verhaal dat ik gepland had te schrijven is niet gelukt, maar deze, die je nu leest wel.
©annekedejong
Dit verhaal was ook hartstikke leuk om te lezen en dat van dat lege aanrecht herken ik wel ;)
Haha zo grappig dat je uiteindelijk dan met zo’n verhaal eindigt :)
Niet alle verhalen lukken even goed. Soms kom ik er ook gewoon niet uit. Terwijl ik ideeën genoeg heb.
Hahah zo herkenbaar, maar ik ze niet als kansloze missie maar misschie als iets inspiratie mocht het nodig zijn…
Herkenbaar! Veel bladblazers, steenslijpers en andere werkzaamheden als ik vanaf de keukentafel bezig ben met mijn hersenspinsels. En ook herkenbaar en ook veel meer dierbaar. Het moment dat je jezelf kunt verplaatsen in de ander. Het ego opzij zet. En anderen waardeert voor wie ze zijn en wat ze doen. Respect!
mooi om te lezen dat men vaak tegen veel dezelfde dingen aanloopt en daar ook weer iets positiefs uit weet te halen. Hulde aan ons allen!
ja zo grappig, soms heb je tijd en lukt het niet en soms heb je eigenlijk maar weinig tijd en schrijf je zo een hele stuk weg
LOL. Grappig hoe dat werkt : ) Soms weet je zelf niet goed waar de inspiratie of het verhaal je leidt.
Haha ik zat inderdaad al lezend te denken, dit verhaal is toch goed gelukt! Heel herkenbaar al die voorbeelden hihi.
Wat een heerlijke schrijfstijl heb je! En ja, helaas heel herkenbaar. Al word ik vaak afgeleid door heel huiselijke zaken zoals de wasmachine die aangeeft dat de was klaar is of een stemmetje in m’n hoofd dat aangeeft dat het morgen ook nog wel kan… Sja.
Dank je wel, Irene. Dat doet mij plezier om te horen.