Woorden die je nooit vergeet. 

Hij was drie en dol op treinen.

Samen stonden we op een perron in Utrecht om over te stappen op de trein richting Arnhem. Op weg naar mijn moeder, die in Bennekom in een verzorgingstehuis verbleef.  
Een lange en nogal ingewikkelde tocht, waarop ik hem zelden meenam. Bij oma aangekomen, was het bos wel leuk voor hem. Het tehuis had ook nog een stepje in de schuur, wat hij mee mocht nemen. Dapper croste hij daarmee door het bos. Maar verder is er voor een jongetje van drie weinig te beleven in een huis vol bejaarden in verschillende stadia van dementie. Dus als we uitgewandeld waren, was het een beetje saai voor hem.

Vandaag mocht hij dus mee en stonden we samen, lekker in het zonnetje te wachten op onze trein. Die daverde het station binnen en aan mijn hand, stond ineens een jongetje te springen. “Een toppeltekker! Een toppeltekker!”, riep hij. Hij had niet gelukkiger kunnen zijn. 

Zijn blijdschap ontroerde me, tegelijk voelde ik me lichtelijk schuldig: had ik maar geweten dat het rijden in een toppeltekker, zo’n diepgevoelde wens was. Dan had ik er heus wel voor gezorgd dat die in vervulling ging. Naast moeder heb ik altijd fee willen worden. 

Het was op een andere reis, met ditzelfde leuke driejarige jongetje, dat we keurig netjes in de trein zaten, op onze banken, zoals het hoort. We keken naar buiten en telden koeien.
De deur ging open, de conducteur trad binnen. 
Mijn zoon sprong- met schoenen en al – op de bank en zwaaide met het kaartje dat hij in zijn knuistje hield. 
“Ja, ja”, riep hij, “knippen, knippen!” 
Het zal je verbazen, maar de conducteur knipte zijn kaartje. 

Ik denk er nog wel eens aan, als de conducteur binnen komt en mijn ov-pas scant.

lees ook: over mijn haren en mijn heldendom

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like