Even eruit naar de (moes)tuin om weer energie op te doen...

Het is heerlijk weer, zonnetje schijnt weekend voor de deur.
“Kom”, zegt manlief, “ik ga eens naar de (moes)tuin. Daar is vast nog wel wat te doen”

Dat is een eufemisme, de laatste weken hebben we weinig aandacht aan onze (moes)tuin geschonken. En het is helaas zo, dat alles wat je aandacht geeft groeit, maar tuinen kunnen ook uitstekend zonder aandacht groeien. Geloof mij. Het groeit er allemaal de pan uit. Vooral het onkruid. De bietjes staan sneu te verpieteren.

Ik druk het beeld van mijn (moes)tuin met geweld weg. Ik kijk naar mijn scherm. “Ga jij maar”, zeg ik.
“geen tijd”. “Is goed schat”, zegt manlief en verdwijnt het mooie weer in.
De gedachte aan het mooie weer druk ik ook met geweld weg, terwijl ik een nieuwsbrief componeer.
Een mooie welluidende nieuwsbrief, tevreden stuur ik hem ter controle door naar mijn co.

Toch maar even naar de (moes) tuin?

Ik kijk op van mijn scherm. De herfstzon schijnt nog steeds uitnodigend. Er is maar een oplossing. Ik klap mijn laptop dicht en loop naar boven om een oude spijkerbroek aan te trekken. Neem mijn mobiel en bel manlief: “ik ben er over een kwartiertje” Hij is niet eens verbaasd, wel verheugd.

Meer dan een uur lang oogsten we. Kolen, prei, pastinaak, twee meiknollen, een geel pepertje, een groene paprika en een bosje bloemen. Tja…je hebt een (moes)tuin of je hebt um niet… We spitten ook een paar vierkante meter grond om. Er ligt nog veel werk, heel veel werk, maar dat hindert niet, dat is voor morgen.

En dan nog even filosoferen over de (moes)tuin, bij een broodje kroket.

Niet meer voor vandaag. De kantine is open. We gaan een broodje kroket eten en filosoferen met andere tuinders over het weer en de politiek en hoe het allemaal beter zou kunnen in de wereld.

Ik krijg uit de overvloed van een medetuinder een komkommer. Heerlijk een komkommer zo van de tuin, weet je hoe lekker.

En dan stap ik tevreden op mijn fietsje naar huis en tik zielstevreden dit stukje.