Tuttende oren….
Ze heeft een afspraak met me: ze wil graag even kijken of we kunnen samenwerken. Ik sta overal voor open en zeg Oké. Dat doe ik ondanks het stemmetje dat zegt dat ze wel een heel mager verhaaltje heeft over het bedrijf dat ze wil op zetten.
Even voorstellen
Ze komt binnen, ze wil koffie. Ze gaat aan tafel zitten en zegt: Ik zal me eerst maar eens even voorstellen, anders denk jij: ”wie in hemelsnaam is die Annemiek de Koning”. Die vraag heb ik mezelf nog helemaal niet gesteld. Voor ik dat heb kunnen zeggen, is ze van wal gestoken. Ze begint haar verhaal bij de middelbare school waar ze naar toe is gegaan. Ik schat haar ruim veertig zo niet begin vijftig…. Het gaat dus even duren. Dat schat ik genadeloos goed in. Het gesprek bestaat bij gratie van het feit dat ik met botte brutaliteit door haar monoloog heen breek.
Ja, je denkt toch niet dat ik twee uur blijf zwijgen…
en even mijn hart luchten
Ze belt. Ik ken haar al jaren. “Even mijn hart luchten”, roept ze. Voor ik heb kunnen fantaseren dat er wordt aangebeld, de hond zijn poot heeft gebroken, de boel in brand staat, steekt ze van wal.
Haar monoloog wordt af en toe onderbroken door kreten in de trant van : “Of ben ik nu gek??”
Ik sus en steun en knik hoorbaar (anders heb je er aan de telefoon niet veel aan) En na een kwartier zeg ik “nu moet ik toch echt even…” “Ja”, zegt ze “jajajaja, ik hou je niet langer op. Het enige wat ik nog even kwijt wil….even, maar hoor…”
Voor het geval je het je afvraagt….deze gesprekken kennen een gemiddelde van drie kwartier.
ze heeft ook een hond…
Ze heeft een hond. Ik ook. Die van haar is een boxer. Lieve honden, maar niet mijn soort. En deze is ook nog eens van een kwijlend soort… “Hahaha, “ giert ze met een lach die actrice die de heks moet spelen, overdreven zou vinden…”Ik vind jou altijd zo’n leuk type he…” Waarom ze dat vindt, is me een raadsel. Ik kom nooit aan het woord. Na 5 minuten weet ik alles van iedereen in de straat en heeft die hond mijn broek of legging lekker onder gekwijld. Ik heb – op goed geluk – geknikt en geschud.
Gelukkig houdt ze van haar hond. Als ik zeg dat dat arme beest vast nodig moet plassen, gaat ze verder…
Ik ken nog veel meer mensen die me tuttende oren bezorgen, maar ik ben bang dat ik jullie zo onderhand, tuttende ogen heb bezorgd. Dus ik stop…wel jammer hoor, het was zo fijn mijn hart eens te kunnen luchten…..
Haha erg herkenbaar, hoewel ik soms zelf ook zo kan ratelen haha
Goed verwoord. Ik dacht meteen aan een aantal mensen die perfect in je verhaal passen. Die hebben trouwens ook nog het talent om op de meest ongepaste ogenblikken te bellen.
ooooh die !!
De eerste zin loopt niet helemaal goed. Maar eigenlijk ken ik niemand die me oren zo doet tutten moet ik zeggen. Vroeger toen ik in get ziekenhuis werkte gebeurde dit trouwens wel hoor!
dank ! dat foutje heb ik even recht gezet. Toen ik nog in het onderwijs werkte, was het inderdaad nog erger…maar nog steeds kom ik van dit soort praters met grote regelmaat tegen !
Sommige mensen moeten hun verhaal kwijt. Maar als het wel heel erg eenrichtingsverkeer wordt, wordt het een beetje lomp.
Leuk en heel herkenbaar geschreven meis.
Leuk geschreven weer! en bij sommige mensen zo herkenbaar..
Gaaf verhaal. de frustratie spat eraf. ‘Show, don’t tell’ ten top. Ben wel benieuwd tot welke categorie je mij schaart. Haha!
tot de mensen met wie het heerlijk praten is ! ( met dank voor een idee voor een nieuw topic !)