Over mijn leven als kletskous
Zei jouw moeder ook altijd dat je zo’n ontzettende kletskous was? Nou de mijne wel. En dan zuchtte ze. Kennelijk viel het niet mee, de moeder van een kletskous te zijn.
Ik vond het nooit erg dat ze dat deed: ik wist dat ze gelijk had. De meester van de vierde klas, mijn absolute held, zei het immers ook altijd?
Het was geen aanbeveling om een kletskous te zijn
Het was toen ik zo’n jaar of tien was, helemaal geen aanbeveling om een kletskous te zijn. De hele dag maar een beetje babbelen: kom kom, nee nee, daar hebben we helemaal niks aan!
Gewoon maar wat aan klessebessen zonder dat dat nu ergens echt over ging, een beetje babbelen voor de lol…wat koop je daar nu toch voor?
Kinderen moesten stil zijn en luisteren. “Kun jij nu nooit eens je mond houden”, zeiden ze dan
Het antwoord daarop is natuurlijk helder: nee, dat kon deze kletskous inderdaad niet. Er is altijd zoveel te zien, en zoveel te vragen en zoveel te bedenken. Als ik dat allemaal binnensmonds had moeten houden, dan was ik beslist op tienjarige leeftijd ontploft!
ontploft…
Hoe sneu zou dat geweest zijn. Midden in de klas met 38 leerlingen (dit is geen typefout)als kind uit elkaar gespat, dat er niets meer van mij zou zijn over geweest dan wat stukjes stof van mijn blauwwitte jurk en al mijn losse gedachten. (De gedachten die ik binnen had moeten houden en waardoor ik dus ontploft was)
Achteraf gezien was ik als tienjarige dus behoorlijk slim en beschikte ik over een gezonde portie lijfsbehoud. Ik bleef een kletskous. Ik trok mij van mijn moeder niks aan en van de meester een beetje…
Hetzelfde deed ik op de middelbare school: ik luisterde naar de docenten die ik interessant vond en daar waar alles uitmater onboeiend was, maakte ik het zelf leuk.
het eldorado voor kletskousen
Je kan wel zeggen dat ik me kletsend door de middelbare school sloeg. En toen kwam de HBO, wat een eldorado voor de kletskous, was dat! Je ziet men had zojuist de motivatie uitgevonden. En op de HBO moest je van alles motiveren. Nou, ik kletste me een slag in de rondte, dat kan ik jullie verzekeren. Zoveel dat ik er een beetje genoeg van kreeg, van al dat gebabbel….
en toen…..
Ik besteedde in die periode veel tijd aan piekeren: wie was ik en wat moest ik worden: was ik een geboren kletskous of niet?
Dit ging over toen ik mijn lieve man ontmoette. Hij is koekenbakker. Hij leerde me het vak. Het was me op het lijf geschreven! Nu bak ik de allerlekkerste kletskoppen van de wereld. Wilt u er misschien eentje proeven?
Leuk blog weer! Ik ben ook echt een enorme kletskous altijd al geweest. Helemaal als ik zenuwachtig ben dan ga ik echt ratelen.
Leuk! Ik hou van kletskousen. Vroeger was ik eerder een stille, maar nu kan ik mijn mannetje wel staan
Wat leuk verhaal. Ik was toen niet zo`n kletskous geweest maar nu iets meer wel.
Wat wel leuk verhaal. Soms is het wel handig een kletskous te zijn.
Wat gezellig zo’n kletskous. Ik was precies het tegenovergestelde en kreeg dan te horen, wat ben je toch stil …..
Prachtig woordenspel : ) En wat leuk dat een kletskous en een koekenbakker elkaar gevonden hebben.
Kletskoppen zijn heerlijk, vooral als je het over van alles en nog wat hebt 😃
Ik ben als kind helemaal geen kletskous geweest, omdat ik als kind extreem onzeker was en vaak dacht dat mijn mening er niet toe deed.
Met ouder worden ben ik naar het ander uiterste gegaan, vind ik mijn mening heel belangrijk en wil ik die dan ook continu delen en stop ik niet met praten.
Haha, wat een gezellig geklets over geklets!
Ik ben juist nooit zo’n kletskous geweest. En ik hoop voor die leerkracht van toen dat er van de 38 kinderen niet al teveel kletskousen bij waren.