Kreunen en steunen: een experiment

het verhaal over een niet-flink-zijn-experiment

“Het gaat wel weer over voor je een jongetje bent ”, zei mijn vader dan altijd. Los van het feit dat niemand tegenwoordig meer zo’n gender bepalende opmerking zou durven maken, ik zou maar eigenlijk een jongetje zijn, geloof ik ook niet meer dat wij kinderen nog leren dat ze flink moeten zijn. Tijd voor een experiment…

Jong geleerd….

Helaas, ik ben – en jullie waarschijnlijk ook – van de generatie: “het is vanzelf gekomen en het gaat vanzelf wel weer over…” Niet zeuren, niet piepen, je bent nog niet dood.

En dus heb ik mijn hele leven niet gesteund en gezeurd, ook al voelde ik me nog zo beroerd. “Het gaat wel”, is mijn standaard antwoord, ook als het aantoonbaar niet gaat. Zo ook deze week, toen ik weer eens door mijn rug ging.

betuttelt worden

Het stomme is, ik hoef helemaal niet flink te doen, als ik manlief om hulp vraag, dan krijg ik die, onmiddellijk en direct, met een lieve glimlach als bonus.
Dat weekend was ik een dag en nacht op stap met een vriendin, die in het bezit is van radar-ogen. Ze zag de bewegingen die ik wilde maken, voor ik ze maakte. En dus pakte ze dingen op, gaf spullen aan…Nou ja, mannen komen van Mars en vrouwen van Venus…Het was enorm luxe, om zo betuttelt te worden.

het experiment…

Thuis gekomen, besloot ik tot een experiment. Een kreun en steun-experiment. “wat gebeurt er nu,” dacht ik bij mezelf, wanneer ik niet alle pijn vrouwmoedig weg slik, wanneer ik op houd te doen alsof ik makkelijk uit die stoel overeind kom??
Gewoon eens kijken hoe het voelt….

Dus ik riep auww, als er weer een scheut door mijn rug trok: ik kreunde en steunde dat het een lieve lust was. Manlief keek met regelmaat bezorgd mijn kant uit. En gaf net zo lief als altijd glaasjes water en pijnstillers aan.

einde experiment

Na een dag ben ik opgehouden. Ik draag mijn pijn weer in stilte en roep alleen nog “AUW”, als het onwillekeurig gebeurt. Het gaat wel over voor ik een jongetje ben….

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1