mijn leven als bediende van een kat - het valt niet mee...

Ze zit voor de schuifpui, kijkt mij indringend aan.
Omdat ik haar zo goed ken, weet ik wat ze wil zeggen. Ze zegt: Wat.Doet.Die.Hond.Daar?

Mijn kat is boos

Ik heb haar natuurlijk al lang uitgelegd, dat we nieuwe buren hebben. Niet die lieve oude buurvrouw van vroeger die altijd een extra schaaltje knabbels voor haar op het balkon had staan… Die is er niet meer. Nu heeft ze zich daar geloof ik wel mee verzoend, of ze heeft een ander adres met knabbels gevonden, dat kan natuurlijk ook. Bij een kat weet je het nooit.

Toch zijn die nieuwe buren, zeg maar wel een “dingetje” en dat die mensen een hond hebben meegenomen, dat is ronduit ongepast.
Die hond heeft bovendien de onbeschaamdheid om door die kleine ruimte, die er tussen het balkonschot en de muur zit, zijn neus te steken. Vin-je-ut-gek, dat mijn kat boos is?

Weet dat beest dan niet dat a) die ruimte is gemaakt voor katten, zodat ze soepeltjes van het ene naar het andere balkon kunnen komen? Dat b) hij gewoon te groot en te lomp is en niet meer dan zijn neus door die ruimte kan steken? En dat hij tenslotte, daarbij danig in de weg zit; namelijk vlak bij de openstaande schuifdeur kat lief naar binnen wil?
(Stiekem vind ik de hond een heel leuk beest en geef ik hem kattensnoepjes, maar laten we hier afspreken dat jullie dat niet aan mijn kat vertellen, oke? Dank !)

Wanneer ik haar dan eindelijk langs die hond geloodst heb, rent ze naar haar etensbakje. Van stress krijg je nu eenmaal reuze honger. Helaas, de brokjes zijn niet vers genoeg. Oke, oke, ze liggen er al een uur of drie…Ik rammel wat met het bakje, gooi er drie of vier nieuwe brokjes bij. Het werkt. Mevrouw Kat eet!

Ik verzeker u lieve lezers, het leven van een bediende van een kat, het valt niet altijd mee