De drukte ontwent
wat de drukte op een Franse camping duidelijk maakt:
De afgelopen weken stonden we in Frankrijk met ons camperbusje. Het is maar een eenvoudig ding en dat vinden wij prima. Die paar weken eenvoud leren me altijd weer hoe luxe we het hebben thuis, hoe fijn en groot ons huis is. En het constante buiten zijn vinden we ook lekker, we hoeven niks en er is geen televisie, alleen maar wij samen. En de zon, een beetje zwemwater en een goed boek.
Maar tijdens die paar weken kamperen in alle eenvoud, merkte ik wel dat ik veranderd ben sinds die corona zijn intrede heeft gedaan.
de drukte
Zelf had ik dat voor dat kamperen niet zo in de gaten, ik zag toch gewoon nog mensen? Op mijn werk bijvoorbeeld en in de supermarkt. Dat dit steeds voornamelijk dezelfde mensen zijn, daar stond ik gewoon niet zo bij stil. Mijn cliënten in de thuiszorg bijvoorbeeld, ik draaide meestal die ene route, dat waren dus steeds dezelfde. En mijn collega’s, dat waren ook steeds dezelfde mensen, want mijn directe collega’s, dat zijn er niet heel veel. Vrienden, familie, het waren spaarzame bezoekjes aan steeds dezelfde mensen, want onze naaste familie is ook maar een kleine groep. Alleen in de supermarkt ging dat niet op, maar daar was ik toch maar kort, dus dat schoof ik terzijde.
En ineens waren we dan in Frankrijk, en kampeerden we een poosje op dezelfde plek. De mensen om ons heen, veranderden constant. Ik kreeg een hele lading extra prikkels te verwerken, en hoe gek ook, ik bleek het ontwent te zijn. Soms vond ik het gewoon druk en gedoe, al dat geschreeuw om ons heen. Want er stonden ook kampeerders op die camping, die ontzettend aanwezig waren in hun doen en laten. En me ervoor afsluiten, dat ging soms maar moeizaam. Gevoelsmatig is dat wel echt anders dan voorheen, toen merkte ik het niet eens op.
Alle fijne feestjes, waar ik altijd worstelend met mijn ellebogen, tussen ladingen onbekende mensen doorliep, daar haalde ik voorheen altijd mijn schouders over op. Erbij nadenken deed ik niet, want naar die feestjes ging ik al mijn halve leven, dat was vertrouwd, die drukte. Koningsnacht, een bandje kijken in een volle kroeg of naar een festival. Bij die drukbezochte wielerronde, aan het einde van onze straat, stond ik altijd vooraan, en tijdens onze jaarlijkse kermis ben ik altijd drie volle dagen aanwezig. In ons mooie dorp wordt die kermis vooral in volle kroegen en tenten gevierd, het is soms net een reünie en ik vind het geweldig. Dit jaar was er niks van dat alles en ik mis het.
Toch ben ik ook nieuwsgierig, hoe het zal voelen als het weer mogelijk is, zo’n druk feestje. Hopelijk stort ik me er weer vol enthousiasme in, net als voorheen. Maar dat het wellicht eerst even gek aan zal voelen, daar twijfel ik inmiddels niet meer aan. Meer lezen van mij? Neem eens een kijkje op cynthiapoen.nl
of lees: stadswandeling
Voor je het weet wordt iedereen mensenschuw door corona… Zelf kan ik niet wachten tot alles weer normaal is.
Bij tijd en wijle een soort kluizenaar he?! Ik kan ook niet wachten, maar vrees dat het nog wel even duurt…..
Ik mis het ook. Hopelijk komt er ooit weer een tijd dat het weer was zoals het was.
ik blijf hoopvol Krystle!
word het ooit nog wel een keer normaal vraag ik mij af…. ik hoop het wel want dit is gewoon niet leuk meer
Ik hoop het met je mee rachel!
Ik denk ook dat het weer heel gek gaat voelen, alles wat “normaal “ was lijkt ook zo ver weg en als je hef nieuws hoort, is het “normaal” er ook nog lang niet weer..
nou inderdaad Mandy, ik wordt er weleens moedeloos van hoor, wanneer mogen we weer he?! Het zou zo fijn zijn om je weer ‘gewoon’ te kunnen bewegen waarheen je wilt en te doen wat je fijn vind. Ook voor al die mensen die nu thuiszitten en niet aan het werk kunnen omdat hun baan niet meer bestaat.
Heel herkenbaar, en ja hoe zal het allemaal gaan worden. Wordt het weer zoals het was of moeten we ons echt aan een nieuwe wereld gaan wennen
Hoe bizar zou dat zijn! Ik hoop van niet corrina!
Ik vraag me soms ook af hoe het zal zijn om weer naar het normale leven te gaan. Festivals vb, drukke marktjes, concerten…. Ik mis het allemaal hoor.
Ik ook An, en ik verlang er ook vooral zo naar!
Soms realiseer je pas dingen als de situatie/omgeving helemaal anders is
Absoluut Tessa!
Ik herken wel wat je schrijft, ik had dit ook in Zwitserland, om ineens weer hele andere mensen om me heen te zien, terwijl ik mijn eigen familie nog niet eens gezin had, maar ook mensen die met meer bij elkaar stonden terwijl ik juist gewend ben aan die 1,5 meter. Ik ben ook benieuwd hoe we hier later allemaal weer mee omgaan. Ik ben al nooit zo fan van grote menigten en ben heel benieuwd.
Gekke tijden Lodi, we hopen allemaal dat het snel achter de rug ik maar zo ziet het er nog niet uit helaas…..