Wat ons drijft
Het gebeurde zomaar. Ik zat buiten op mijn balkon in het niets te staren. De zon brandde, ondanks het zonnescherm, toch op mijn huid. Ik dacht aan niets in het bijzonder. Het boek waarin ik begonnen was te lezen, lag vergeten in mijn schoot. Mijn hand rustte op de pagina waar ik kennelijk al even geleden gestopt was want van de tekst kwam niets me bekend voor. En toen zag ik hem.
Mijn hand! Ik keek ernaar of ik hem voor het eerst zag. Mijn vingers met ieder hun eigen lengte. De afgekloven nagels, de rimpeltjes, de verschillende kleuren die ik nooit eerder opmerkte. De wijsvinger licht gebogen en iets naar rechts gebogen van de middelvinger af. De kromme pink. De handpalm met haar drie licht gebogen lijnen. Ik maakte een vuist en verbaasde me over het gemak waarmee de vingerkootjes hoekjes van 90ÌŠ maakten.
de aanblik van mijn hand
Ik raakte gefascineerd door de aanblik van mijn hand. Ik probeerde me voor te stellen hoe het er onder de huid uitzag. Met aandacht bewoog ik mijn hand op alle mogelijke manieren. De gewaarwording bracht me van mijn stuk. Hoe kan het dat dit alles zo perfect functioneert?
Hebben anderen dat ook? vroeg ik me af. Dat je zomaar ineens van je stuk kunt raken bij het gewaarworden van iets? Dat iets je zo raakt dat je helemaal stil valt en je dingen af gaat vragen waar je anders niet op zou komen? Dat je bijvoorbeeld ineens voelt hoe bijzonder het is dat wij hier zomaar rond kunnen lopen op deze planeet? En hebben anderen ook weleens van die momenten dat ze ineens overdonderd worden door het besef dat alles wat zo vanzelfsprekend lijkt, dat eigenlijk helemaal niet is?
Op die momenten word ik mij weer bewust hoe uniek het is, dat ik hier woon op een planeet in een oneindige donkere ruimte waar verder niets, maar dan ook niets is wat op ons leven lijkt. Dan voel ik als nooit tevoren de nietigheid van mijn bestaan tot diep in al mijn vezels.
En wat ik me dan ook afvraag is hoe daar ooit, ergens in die donkere ruimte, iets is ontstaan van waaruit onze levensvorm groeide. Maar hoe dan? Ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik zo in elkaar zit dat alles in mij zodanig functioneert dat ik mij aan kan passen aan de omstandigheden om op deze planeet te leven.
Ik kijk weer naar mijn hand en beweeg mijn vingers. Ik denk aan mijn organen daar ergens in mijn lijf en mijn verwondering wordt met de minuut groter.
Maar ook het geluksgevoel, dat zich onopgemerkt in mij heeft genesteld groeit. Het geluksgevoel dat mij in staat stelt om volkomen van mijn stuk te raken bij het zien van mooie dingen.
Van een zonsondergang met onwaarschijnlijk mooie kleuren. Prachtige muziek die binnenkomt recht in het hart. Een blauwe lucht met van die vriendelijke wolkjes, of van zoiets gewoons als mijn hand. Geluksgevoel dat mij ook dwingt om er bij stil te staan dat alles niet vanzelfsprekend is? Dat ervoor zorgt dat ik om mij heen wil blijven kijken naar alles wat zo schitterend fascinerend prachtig is. Mijn geluksgevoel stelt mij in staat om te verlangen naar morgen.
Dit besef, dat verlangen naar dat gevoel misschien nog wel een belangrijkere drijfveer is om te leven dan mijn verstand, sterkt mij in mijn wens dat het de hoogste tijd wordt om ons verstand dienstbaar te maken aan ons geluksgevoel. Dat wij begrijpen dat ons geluk belangrijker is dan wat dan ook.
Hebben jullie dat ook weleens? Dat je naar je hand kijkt en dat je dan zo van je stuk raakt dat je gedachten met je aan de haal gaan? Zoals mij nu overkwam.
lees ook: Balanceren van Cynthia Poen
Wauw! Wat heb je dit mooi geschreven en ja, voor mij is het ook herkenbaar, heel gek.
Dankjewel!
Mooi hoe je schrijft over het ‘geluks gevoel’. Leest altijd zo heerlijk lekker weg bij jou
Dat is nou precies wat ik bedoel. Zo’n mooi compliment, daar ga ik nog gelukkiger van schrijven. dankjewel!
Dit is inderdaad wel herkenbaar hoor, dit soort gewaarwordingen. Vaak ook op de meest onhandige momenten, waar je dan eigenlijk over heel iets anders hoort na te denken. ;)
Ja, ik herken dit wel. Het is ineens een stuk bewustwording, en dan is het heel wonderlijk! Alsof je het met nieuwe ogen ziet.
goed geschreven en heb dat vroeger wel eens gehad, nu met mijn zieke lichaam niet meer
Wat ik geleerd heb tijdens het schrijven van deze blog is dat niets vanzelfsprekend is.
Sterkte met je gezondheid. Dat wens ik iedereen toe voor wie gezondheid niet vanzelfsprekend is.
Helaas niet, Mijn hand is helaas mijn zwakke plek met littekens van de operaties en elke dag pijn. Mijn hand herinnert mij juist aan de dingen die ik niet meer kan
Niet specifiek mijn hand. Maar ik kan me soms wel verwonderen over mijn lichaam. Vooral tijdens het doen van een bodyscan.
Eigenlijk niet. Mooi geschreven.
Dank je. Maakt niet uit waarover je je verwondert. Kan voor iedereen anders zijn.
Wat een mooi log, zoals je verwonderd kunt zijn over je eigen hand. Misschien ook eens mooi om te doen: Een reis naar binnen. Door de lagen van je huid heen, zien en bewust voelen wat daaronder gebeurd…
Dank je. Niets is vanzelfsprekend, denk ik vaak. Misschien kan ik me daarom vaak verwonderen over de meest ‘eenvoudige’ dingen.
Dat heb ik 1x gehad. Maar toen was ik heel ziek en had ik een medicijn op waar ik niet goed van werd. Dus ik keek naar mijn handen en die waren ineens mega groot in mijn gedachte, hhaha.
Oei Manon, dat is niet fijn.
Niet zozeer bij mijn hand, maar vaak als ik op bed lig, kan ik een uur naar het plafond staren en over van alles lopen malen. Vaak over de meest onzinnige dingen. Maar ook wel over hoe sommige dingen lopen in mijn omgeving, dus niet eens over onszelf.
Goed geschreven ook!
dank! Niet teveel malen ’s nachts. Dat wens ik je toe.
Ja herkenbaar hoor! Ik heb dat ook maar dan niet per se met mijn hand…
ik heb dat ook niet dagelijks hoor. Wat ik ook bedoelde te zeggen is dat ‘wij’ ons vaak laten leiden door ons verstand. ik vroeg me af hoe de wereld eruit zou zien wanneer we ons meer zouden leiden door ons geluksgevoel en verlangen.
Ik heb dat niet bij mijn lichaam, maar wel met de maan bijvoorbeeld
jazeker, met de maan! Kan ik voor mijn bed uit gaan. zeker als hij groot en vol van achter de bomen vandaan komt.
De essentiële levensvragen, heel herkenbaar! En stel dan vervolgens 5 keer de waaromvraag en je komt er helemaal niet meer uit.
ja Henk, dat gebeurt dan ook vaak.
Ja dat heb ik vaak, heel herkenbaar. Ik kan me dagelijks verwonderen over hoe bijzonder en uniek het leven is, een bloem, een dier, een mens. Ja, een hand.
Je reactie, alsof ik hem zelf schreef. Dank!