Over goede raad en de sleutel.

over de functie van de sleutel

Goede raad, we vinden het allemaal reuze vervelend, we zitten er nooit op te wachten. Als iemand ons goede raad geeft, dan knikken we en zeggen we blij: “ja, goed idee, dank je wel, ga ik doen!”
En we doen het dus never nooit niet.

Ik heb altijd gedacht dat ik zo reageerde, door mijn genetisch bepaalde eigenwijsheid. Door mijn Ik-weet-het-heus-zelf-wel-gen. Of moet ik zeggen: ik-weet-het-gewoon-beter DNA?
Ik dacht dus in alle oprechtheid dat ik goede raad afwees omdat ik er niet van houdt dat andere mensen mij vertellen wat ik moet doen. In principe is dat ook zo. Maar ik zag iets over het hoofd.

De sleutel

Zoals in elk slot een sleutel past, past ook elk mens goede raad.
Het moet alleen de juiste goede raad zijn, het moet dat advies zijn, wat bij jou past, zoals een sleutel in een slot.

Voorbeeld van een sleutel die niet werkt.

De broer van een goede vriendin van mij, is gedotterd. Dat is wat je noemt, serieus business. Maar niet serieus genoeg om hem te laten stoppen met roken. “Ach en wee”, zegt iedereen. Ik denk: kennelijk is de wetenschap dat hij zo eerder sterft dan wanneer hij stopt met roken, niet de sleutel.

Als oud kettingrookster, snap ik dat wel. “Doodgaan doen we toch, en dan leef ik de laatste paar jaren van mijn leven zonder mijn sigaretje??”
Voor mij was de sleutel om te stoppen, het moment dat ik me realiseerde dat ik niemand kon zeggen hoe hij/zij gezonder kon leven, zolang ik zelf niet eens in staat was te stoppen met roken.
Financieel was niet roken ook een goede beslissing, maar ik kan je verzekeren, dat was achteraf. Ook daar lag mijn sleutel niet.

Het vinden

Eigenlijk is het vinden van de sleutel meer een toevalstreffer dan iets anders. Je kan wel ijverig onder bloempotten en vloermatten gaan kijken, maar misschien zit ie wel in de binnenzak van een oude jas.
Ik bedoel te zeggen: je kan er alleen maar open voor staan.

Toen ik op een dag zag dat mijn BMI naar overgewicht schoof, was mijn eerste gedachte: “dit gaat te ver!” Ik ben altijd graatmager geweest.
Mijn tweede gedachte was: “ach dat heb je he, als je ouder wordt”

Terwijl die tweede gedachten door mijn hoofd vloog, wist ik al: dit gaat te ver, is je sleutel.
Ik stak hem in de deur en….hij paste.

De moraal van het verhaal:

Veranderen, is gewoon nooit leuk, het is een vervelend en vaak  pijnlijk proces, wat pas aan het eind iets oplevert.
Zonder jouw uiterst persoonlijk sleutel tot veranderen, lukt het je waarschijnlijk helemaal niet.

Lees ook: goede raad, niet duur, wel vervelend

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like