Mist

Wanneer ik de papieren luxaflex van het huisje waar we dit week-end verblijven opentrek zie ik een witte en dichte wereld.
Het heeft gesneeuwd vannacht. En het mist. Nu op dit moment.

De wittige wereld ( er ligt niet meer dan een dun laagje sneeuw ) in combinatie met de dichte mist, geven een vreemd gevoel.
We zijn ingesloten door de elementen. Buiten is het dood en dood stil Ik hoor zelfs geen vogels.

Dan blaft er gelukkig – ergens – een hond. Oke, de wereld bestaat dus nog.

Op mijn sokjes, scharrel ik naar de thermostaat, mezelf gelukkig prijzend dat ik niet afhankelijk ben van hout. Dan zou ik die onwerkelijke wereld in moeten. Daar voel ik niks voor. De thermostaat doet haar werk, ze loeit en blaast het huisje warm. Inmiddels is manlief, in pyjama met trui, ook naar beneden gekomen. We zetten koffie en met de mok in ons hand kijken we naar die vreemde witte wereld, waar de mist niet wil wijken…

Zo met z’n twee-en heeft het iets knus, dit  kleine wereldje. We bakken de broodjes op en gaan ontbijten. Ingesloten of niet, we hoeven geen honger te lijden. Voorlopig.

Het maakt me lichtelijk ongerust, deze in zichzelf gekeerde, witte wereld. Mijn verstand zegt me dat we met onze auto in 5 minuten in de bewoonde wereld zijn. Maar mijn gevoel vertelt me dat ik in outer space ben beland. En outer space is niet uitnodigend, ze is klam en koud en beneemt je het zicht.

Wanneer je iets niet meer hebt, weet je hoe belangrijk het is….uitzicht. Verder kunnen kijken dan de horizon.
Van ellende zet ik een nieuwe kop koffie en klap mijn laptop open. Buitenwereld zo veel als ik wil. Buitenwereld te kust en te keur, ze dringt zich aan me op als een hoertje aan een nette mijnheer op de Champs Elysee….

Ik drink mijn laatste slokje koffie en staar over mijn mok die kleine wereld in. Ze mag klein zijn en klam en nat. Ze is ook heel erg rustig en veilig.

lees ook : het weerhuisje

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like