Iedereen is wel een beetje….
Over een tendens in de Nederlandse taal, die mij niet bevalt.
In eerdere blogs hebben de schrijfsters van VrouwenPower en ik ons, tot genoegen van de lezers, druk gemaakt om het gebruik van verkleinwoorden. Of als ik eerlijk ben, over het misbruik van verkleinwoorden.
De laatste tijd zie ik een tendens die me ook niet zo bevalt. De nijging om aan allerlei uiterst menselijke trekjes, een labeltje te hangen met een aandoening, een stoornis, een psychisch probleem, geef het een naam…
“Ach, iedereen is wel een beetje autistisch”, riep een vriend, toen we bij een glaasje wijn in zijn tuin, in het zonnetje gezellig zaten te praten.
“Ik ben niet zo snel met het gebruik van dit soort termen”, antwoordde ik.” Wanneer je autistisch bent, is dat heel erg lastig voor je. Ik zal dat iemand niet snel noemen.”
rare tendens
“Het is een heel breed spectrum”, legde hij uit. “En in meer of mindere mate hebben we dat allemaal, hoor. Jij hebt vast ook van die vaste plekjes om je tas neer te zetten, en je bril te bewaren, je sleutels op te hangen…” Ik legde hem uit dat dat ik wilde dat het zo’n feestje was. Ik ben namelijk altijd alles kwijt. Manlief vulde behulpzaam aan, dat ik per dag meerdere keren mijn bril kwijt kan zijn.
De conclusie van onze vriend was, dat ik dan aan de uiterste rand van het spectrum zat.
Ik heb een hekel aan het gemakkelijke gebruik van psychiatrische termen. Ze doen tekort aan de werkelijk omvang van het probleem. En ze verarmen onze taal. Het gedrag dat onze vriend beschreef, zou je prima kunnen definiëren als uiterst georganiseerd. Of als pietluttig, of we noemen hem een Pietje Precies, een mierenneuker desnoods of ene potloodpuntenpoetser…Allemaal heel leuke mogelijkheden, die uiterst helder maken wat er aan de hand is en hoe we daar over denken.
Dit mechanisme gaat overigens niet alleen op voor de term autisme. Snuf, snuf….ruik ik een volgend blog?
vond je dit een leuk blog? dan is ennnnn dooorrrrr ook wel wat voor jou! of lach om : gelieve sneeuwwitje niet te zoenen
Soms gebruiken mensen te snel bepaalde woorden, zonder de betekenis helder te hebben. Dat is idd niet zo fijn. De ene ga ik daar wel op in, de andere keer steek mijn energie ergens anders in.
Ja verklein woorden kan ik me soms ooj wel een heel klein beetje aan irriteren maar vooral op liefdesgebied, liefje, schatje, popje- BLUGH KOTSEN
Verkleinwoorden, brrrr. Wanneer iemand het bijvoorbeeld over je ‘bedrijfje’ heeft. Daar krijg ik verkeerde jeuk van. Ik vind scheldwoorden waar ziektes in verwerkt zitten heel erg. Altijd al gevonden trouwens. Met de andere woorden heb ik niet zoveel problemen. Al is wat je vertelt wel waar. Er kan meer achter zitten dan je denkt en dat je dan toch – al dan niet onbedoeld – iemand oprecht kwetst…
Heel herkenbaar! Zelf heb ik daar ook een hekel aan. Net zoals onnodig gebruik van verklein woorden…..
Ik heb ooit iemand een beetje een hypochonder genoemd. Ik was me op dat moment niet bewust dat het naast doemdenker ook een medische aandoening was. Nou was het slachtoffer die nogal veel beren op de weg zag een verpleegkundige en ze ging nog net niet over de rooie, maar ze was er niet blij mee.
Weet je, het zegt alles over het niveau van die persoon om iedereen voor het gemak maar even een bepaalde aandoening of stoornis toe te dichten. Vroeger zeiden ze dat je niet met ziektes mocht spotten. Dat hoor ik nu bijna nooit meer.
dank je ! dat is een hele goede die ik bijna vergeten was
Psychische termen zou ik ook niet snel op tafel gooien. Het voelt als ongepast.
Ik ben ook altijd huiverig om termen uit de psychiatrie zelf toe te passen op mensen. Je moet daar inderdaad niet licht over denken.
Ik snap al die labeltjes ook niet zo goed soms,ook al betrap ik mezelf er soms ook op.