Geen tijd? Sinds het een naam heeft, zijn we het kwijt...

Wat nu weer Geen tijd?

Er zijn van die dagen die gewoon niet lopen. Of liever gezegd: niet gewoon lopen zoals altijd. Soms is dat een cadeautje. Bijvoorbeeld toen ik jong was en, aangekomen bij school, bleek dat de juf ziek was. Ineens lag daar een hele dag vol beloften voor me, helemaal door mij alleen in te vullen. Dat ik een halve dag verprutste om na te denken over wat ik allemaal kon gaan doen was helemaal niet erg. Tijd was toen nog een begrip waar ik nauwelijks weet van had. Sterker nog, van al mijn herinneringen uit mijn kindertijd weet ik niet eens of die in de ochtend dan wel in de middag plaatsvonden.

Inhoudsopgave

Alweer ?

Ik kom hierop, omdat buiten de regen tegen de ramen klettert, en ik ineens besef dat de nieuwe winter voor de deur staat. Alweer? Het lijkt wel of de tijd sneller gaat naarmate we ouder worden. Ieder jaar is er weer die verwondering, Kerstmis! Dat is toch pas geweest? Ik weet het zeker! En Oud en Nieuw? Dat is ècht nog geen jaar geleden. Mooi wel dus!

Een vreemd verschijnsel

Een vreemd verschijnsel eigenlijk ‘tijd’. Lang voordat wij mensen er een naam aangaven, ging het allemaal vanzelf. De winter ging, de lente kwam. De lente ging, de zomer kwam. ’s Morgens ging de zon op en werd het licht en ’s avonds werd het vanzelf weer donker. Daar hoefde de mens niets voor te doen. Geen horloge op te winden, niet op de klok te kijken of het al zo laat was. De vogels vertrokken op tijd naar het zuiden en de wintergasten uit het hoge noorden namen op het juiste moment hun plaats in. Alles keurig op tijd. Als de mens moe was ging hij rusten of nam een bad. Net zoals het koolmeesje buiten voor het raam in een vogelbadje. Hij vind het blijkbaar tijd om zich op te frissen. Niet omdat het tien uur is, maar gewoon omdat dat kleine ronde vogellijfje hem zegt dat het weer tijd is voor een badje. En zo gaat dat ook met eten en drinken, zitten suffen op een takje, vliegen en een nestje bouwen. Alles op zijn tijd, zonder benul van- en dat is het mooie van dat vogelleventje- tijd.

Ik hou niet zo van geen tijd

Eigenlijk houd ik ook niet zo van tijd, denk ik. Vanaf het moment dat wij het een naam zijn gaan geven, zijn we het eigenlijk ook meteen weer kwijtgeraakt. Tenminste, dat is wat ik vaak hoor roepen om me heen: ‘ik heb geen tijd’. Hoe is het mogelijk, denk ik dan. Met al die klokken, horloges, wekkers, tijdsaanduidingen op televisies, computers, kerkklokken om ons heen?

Ik snap er niets meer van. Het is zelfs zo, dat iets wat in feite niet eens bestaat, tijd, door ons zo belangrijk is gemaakt dat het voortbestaan van moeder aarde er achttien jaar geleden vanaf hing. Tenminste als ik toen de krantenkoppen moest geloven: ‘wee, oh wee! Wie zijn zaakjes niet op orde heeft, gaat op 31 december om 24.00 uur precies, ten onder. Het millennium probleem is daar! Waar? Nou daar, als de klok van 1999 naar 2000 springt, dan…

Dan wat?

Nou, dan is er geen tijd meer.

Oh! Nou, heerlijk rustig lijkt me dat. Gewoon weer lekker de seizoenen volgen. Opstaan als de zon opkomt en gaan slapen als hij ondergaat.

Ik kijk weer naar buiten waar het koolmeesje lekker rond spartelt in zijn badje. Verbeeld ik het me nou of geeft hij mij een knipoog? Nee, het is echt waar! Ik krijg een dikke knipoog van hem, alsof hij zeggen wil: zo doen wij dat nou altijd.

En inderdaad, hoe goed ik ook kijk. Aan geen van zijn pootjes zit een horlogetje.

lees ook van Anneke : Loslaten

©annekedejong

Chicamoms zegt:

27 september 2018 op 16:34

Tijd…ik zou het wel eens willen stil zetten. Over paar maanden alweer kerst…alles gaat zo vlug.

Beantwoorden

Laura zegt:

27 september 2018 op 09:50

De tijd gaat inderdaad zo ontzettend snel, echt niet normaal! Ik heb het idee dat dit jaar sneller voorbij is gevlogen dan alle voorgaande jaren. Grappig hoe zoiets werkt, dat je het gevoel hebt dat de tijd zo snel gaat.