Vrouw en werk in de Middeleeuwen.
werken in de Middeleeuwen, wat deden vrouwen?
Wanneer een vrouw zegt: “ik wil niet uitgekozen worden omdat ik vrouw ben! Ik wil gekozen worden om mijn capaciteiten !”, dan zucht ik. Of – afhankelijk van mijn stemming – grinnik ik.
Maar wat ik ook doe, ik denk altijd: “mocht je willen”
het niet werken van vrouwen is niet van gisteren
Wat veel vrouwen zich niet realiseren is dat het thuis blijven, thuis werken van vrouwen niet bepaald van gisteren is. Het is, zoals veel jonge vrouwen schijnen te denken, niet een achterlijke uitvinding van ouderwetse opa’s honderd jaar geleden…
Echt niet. Het is al vele eeuwen zo, dat een vrouw thuis hoort. Dat is overigens niet altijd zo beklemmend geweest als de laatste honderd jaar. Dat moet ik toegeven.
Laten we beginnen in de Middeleeuwen ( 500-1500 ongeveer)
We hebben in devroege Middeleeuwen een grote groep mensen die collectief niks mogen, mannen en vrouwen gelijk. De zogenaamde lijfeigenen. De mensen die met “lijf en leden” toebehoorden aan de kasteelheer. Slaven zou je zeggen. Dan had je ook nog de boeren die wat vrijer waren, maar die moesten een gedeelte van hun oogst en/of verdere verdiensten afstaan aan de edelman onder wiens bewind ze vielen. Daar was voor niemand wat te kiezen. Het lot van een edelvrouwe was overigens niet heel veel beter: zij werd gewoon lekker voordelig uitgehuwelijkt. Maar je snapt: een beetje slimme edelvrouw had meer mogelijkheden het leven een beetje naar haar hand te zetten dan een lijfeigene.
Goed, halverwege de Middeleeuwen komen de steden op en die bieden voor het gewone volk enorm veel kansen. In steden is handel, in de steden zijn veel mensen nodig: er moeten huizen gebouwd en broden gebakken, kleren gemaakt.
Arbeiders organiseren zich in groepen: Gildes. In een gilde zorgt met voor elkaar EN worden onderlinge prijsafspraken gemaakt, om te voorkomen dat men elkaar dood concurreert.
Bovendien verzorgen de gildes de opleiding voor dat specifieke vak.
Het was ten strengste verboden een vak uit te oefenen wanneer je geenlid van het gilde was.
Je voelt hem komen: er was nauwelijks een gilde waar vrouwen werden toegelaten….
Gelukkig is er een lichtpuntje. Vrouwen mochten wel mee werkende echtgenoot zijn. Dus naast hun man ook dat vak uitoefenen. Wanneer de man stierf mocht zij wel het bedrijf voortzetten.
En dat was van levensbelang: het weduwe pensioen bestond nog niet.
We zijn pas rond 1500 en denk maar niet dat het beter gaat worden…
Interessant artikel! Ik ben blij dat dingen nu veranderd zijn, ik zou niet zonder mijn werk kunnen
En nu is het anders. Ik denk aan Ibu kita Kartini (Indonesian national hero from Java) zodat wij als vrouwen andere dingen ook mag doen.
Oh god, net helemaal het middeleeuwen ‘gedaan’ met mijn zoontje. Die valt namelijk in slaap bij geschiedenis als we niet samen leren.
Gelukkig zijn we nu heel wat jaar verder.
oef de middeleeuwen zou voor mij een nightmare zijn dan, laat mij maar lekker druk zijn en dingen regelen
Zelf zou ik wel degelijk willen worden uitgekozen op mijn capaciteiten en niet omdat ik een vrouw ben. En ik geloof dat dit ook meestal best gebeurt.
Bovendien vind ik de druk nu eenzijdig liggen op arbeidsparticipatie.
daar heb jij gelijk in,maar als we de nadruk niet langer op arbeidsparticipatie willen leggen, dan moeten we zoveel tegelijk veranderen in de maatschappij, dat zelfs ik er tegenop begin te zien…
Ik vind het hartstikke leuk om (als het weer kan) een weekendje middeleeuwen te doen, maar ben toch blij dat ik in het heden leef.
Ik heb er ook niet echt aan meegewerkt, ik ging de zorg in en nu werk ik vanuit thuis ;) ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat, maar heb wel zo een idee!