zoveel vragen dringen zich op aan een schrijfster soms...

Ik zou iets willen schrijven wat nog nooit eerder door iemand is geschreven. Iets waarvan de hele wereld op slag ondersteboven is. Dat men collectief alles uit handen laat vallen waar men mee bezig is en zegt; ‘maar dit is bijzonder!’

Ik pieker me suf wat dat zou kunnen zijn maar het enige wat mij dat oplevert is hoofdpijn. Ik zou kunnen schrijven over hoe ons bewustzijn in conflict is met hoe het werkelijk is. We kunnen wel denken dat we iets zijn maar in werkelijkheid zijn we nog geen speldenprikje in het oneindige heelal. We kunnen wel denken dat we alles weten maar we weten nog geen fractie over waaruit leven is ontstaan. En we kunnen wel denken dat we allen kunnen, we gaan tenslotte naar de maan, fotograferen een zwart gat, maar hier, dicht bij huis, lukt het ons niet om ervoor te zorgen dat iedereen te eten heeft en gelijke rechten heeft.

Daar zou ik over kunnen schrijven maar dat is al zo vaak gedaan. De vragen die ertoe leidden zijn al lang geleden naar de achtergrond verdwenen en hebben plaats gemaakt voor nieuwe.

Ik zou me ook af kunnen vragen waarom de ene mens deugt en de andere niet. Vroeger dacht ik dat ons gezonde verstand er uiteindelijk wel toe zou leiden dat iedereen die van het rechte pad was geraakt, het met het ouder worden wel terug zou vinden. Ieder mens is in principe goed, las ik ooit. Een slechterik is nooit slecht geboren.

Inhoudsopgave

Ik geloofde daar heilig in

En nog wanneer ik heel jonge kinderen zie met hun vrolijke en onbevangen kijk naar de wereld. Of hij nou een gekleurd iemand ziet of mensen die vanwege hun cultuur of geloof anders gekleed zijn, het maakt zo’n baby geen bal uit. Hij lacht naar iedereen wanneer zijn buikje maar gevuld is, hij het precies warm genoeg heeft en als hij ‘maar opgepakt wordt op het moment dat hij daar behoefte toe heeft. En reken maar dat hij in staat is om dat kenbaar te maken. Daar heeft hij geen woorden voor nodig. Hij brult!

Hij moet wel. Honger en kou gaan niet samen met zo’n kwetsbaar wezentje dat nog niet zelf naar de koelkast kan lopen of een extra dekbedje over zich heen kan trekken. Brullen is voor hem letterlijk van levensbelang!

Maar ook dit zijn geen dingen waarover nog nooit iemand geschreven heeft.

Nog een vraag die mij vaak bezighoudt. Waarom zijn wij niet in staat om de rijkdom die de aarde ons geeft, eerlijk te verdelen. Ik verbaas mij er dagelijks over dat er mensen zijn die hun land ontvluchten uit wanhoop omdat het hen aan de basale middelen ontbreekt, terwijl er elders in de wereld volop gefeest wordt in de overvloed.

Maar wacht eens. Als we erkennen dat brullen van een baby van levensbelang is om te overleven. Een basisfunctie die wij allen geleerd hebben op het moment dat het voor ons van levensbelang was? Toen het maar één functie had? Zie mij! Hoor mij! Want anders red ik het niet. Zou deze gedachte dan een verklaring kunnen zijn waarom er zoveel mensen op de vlucht zijn?

Ik heb niets gevonden waarover niemand nog nooit over heeft geschreven. Alles is al eens gezegd. Ook de vragen van hierboven. En nog veel andere vragen zijn ooit gesteld. Pas als ik de antwoorden zou weten, of liever nog, de oplossingen, pas dan zou iedereen van zijn stoel lazeren en zeggen: ‘maar dit is bijzonder! Maar nu niet.