Verlies
Verlies is altijd akelig, je bent iets kwijt, iets wat je had, wat bij je hoorde. En het is er niet meer. Dat doet zeer. En het laat een leegte achter. En wij moderne mensen, houden niet van leegte. Wij proppen alles vol. Onze huizen, onze kasten, onze agenda’s.. Alles vol, voor elke moment hebben we wel iets en als we niks hebben, hebben we altijd nog onze telefoon met Facebook.
Mijn hondje
Toen ik een paar weken geleden mijn hondje moest laten inslapen ervaarde ik ineens weer die leegte, als iemand ( mijn hond iets noemen gaat me te ver ) er niet meer is. Iedere keer wanneer ik de kamer binnen kwam, en hij lag niet meer op zijn kussen, dacht ik “o ja”. En stond ik even stil bij de leegte.
Toen vele jaren geleden mijn ouders stierven, had ik al geleerd ( maar ik was het vergeten )dat stilstaan bij de leegte, paradoxaal genoeg heel troostrijk kan zijn.
Even niets. Helemaal niets. Het geeft ruimte. En rust.
Verlies en ruimte
Misschien is ruimte wel het meest kostbare goed geworden van onze tijd.
In de meest letterlijke zin van het woord hebben we in dit land weinig ruimte. We wonen boven op elkaar. En vind jij maar eens een natuurgebied, waar je niet binnen een uur op een spoorbaan of snelweg stuit…
In symbolische zin hebben we misschien nog minder ruimte. Is er een huiskamer waar geen tv aanstaat? Waar geen mensen achter een pc zitten. Of waar de muziek niet aanstaat?
Al dat lawaai en gepraat, dat neemt ruimte in, de ruimte om tot rust te komen.
Ik vraag me wel eens af, of het gebrek aan ruimte ons niet bang heeft gemaakt voor verlies. Banger dan nodig bedoel ik. Niets maakt goed dat iemand er niet meer is. Maar als we ook nog bang moeten zijn voor leegte, dan maken het onszelf wel heel moeilijk.
We zouden de leegte en de ruimte moeten omarmen. Om het verlies de plaats te geven die het verdient. Door de leegte en de ruimte te vullen met herinneringen.
lees ook : bespiegelingen over bruggen
helemaal met je eens. Het Lastige is dat we niet de tijd nemen om rustig ons verlies te verwerken, maar vaak gelijk weer door gaan.
Mooi verwoord! Ik duik af en toe de natuur in om wat ruimte voor mezelf te nemen. Het bos of lekker wandelen op het strand.
Mooie herinneringen zijn iets waar je je aan kan optrekken en maken het verlies draagklijker. Maar om over je verdriet te komen, moet je de nodige ruimte nemen. En tijd. Veel sterkte!
Fijn dat ze je die herinneringen nooit af kunnen nemen!
ja dat is mooi! en een goede reden om voor veel mooie herrineringen te zorgen
Verlies van iemand laat een enorme leegte achter. Gelukkig vullen de herinneringen die leegte een beetje op.
Prachtig geschreven! Sterkte met het verlies van je hond. Verdriet moet een plek kunnen krijgen en ook zeker aandacht aan geven.
dank je!
Herinderen zijn echt het mooiste wat je kan hebben.
klopt!
Sterkte met het verlies van je hond. Vaak ik het ook zo dat mensen door angst of verdriet de ruimte op willen vullen, Maar er zit absoluut waarheid in: mijn zoon zegt het ook elke keer: hier in Nederland is er geen ruimte, het is overal druk (opgegroeid in Suriname waar wel ruimte is ;)
wij hebben inderdaad bedroefend weinig ruimte, maar het is wel te vinden
Gelukkig heb ik nog niet vaak verlies van een dierbare meegemaakt. De gedachte alleen al maakt me angstig. Er zit zeker wat in, wat je zegt, maar ik hoop dat ik het nog een hele tijd niet hoef te ervaren…
dat hoop ik ook voor je!
Ik kan me de leegte waar je hond vroeger was levendig voorstellen. Maar ik ben het met je eens dat ruimte en stilte heel wezenlijk zijn.
Herinneringen zijn dan het mooiste bezit. Ik kan met zo’n leegte heel slecht omgaan. Goed om stil te staan bij de leegte ik ga dat ook proberen, misschien dat het helpt. Sterkte met het verlies van je hondje.
dank je wel. Ik zoek de leegte vaak op : ik kom heel erg tot rust bij een wijds uitzicht
Ik ben mijn mama anderhalf jaar geleden verloren en kan me wel vinden in je tekst. Toch is de leegte voor mij niet het ergste maar eerder het gevoel dat ik overhoud bij de mensen die er nog wél zijn en die mijn verdriet niet altijd begrijpen of respecteren…
ach, dat is heel naar…je mag gewoon verdriet hebben, toch. Het heeft bij mij ook lang geduurd voor ik het verlies van mijn ouders had begrepen