Je kan overal wat van maken
De chauffeur van een taxi leerde me dat je overal wat van kan maken
We hadden nog 3 uur in Valencia. Te lang om op het station te blijven hangen,wachtend op de trein die ons naar Madrid zou brengen. De stad lokte.We wilden nog een keer naar dat prachtige moderne gedeelte.
Maar da was nog wel en stukje, zeg maar en we waren een beetje te moe om uit te zoeken hoe dat met die bussen zat.
“We nemen een taxi” besliste ik. Ik heb de avond tevoren gelezen dat die echt niet duur zijn, in Spanje.
De communicatie
Manlief was wat aarzelend, want hoe komen we terug. Wat als we onze trein missen ? “We vragen of hij ons weer ophaalt”, zei ik met het air van een ervaren wereldreizigster. En toen begonnen de problemen. Spanjaarden spreken Spaans. Geen Engels. Ik spreek Engels. Geen Spaans.
Met handen en voeten begon ik de vriendelijke taxichauffeur uit te leggen dat we naar het moderne gedeelte van Valencia wilden . “Dat kan , dat kan. OOOH en begrijpt hij me nu goed? Niet alleen mijn man moet daarheen, maar ik ook? Geen probleem.”
Ik lede nog een keer uit dat we heen, maar ook weer terug wilden. Of hij ons op kan halen. De dappere chauffeur liet zich niet uit het veld slaan.
De telefoon
Hij pakt zijn mobiele telefoon, drukt wat knopjes in en vraagt me het nog een keer te zeggen.
Ik spreek Engels is, hij leest het Spaans. Geweldig.
Hij schudt het hoofd en zegt : “Taxi there. Work pocopoco”
We besloten erop te gokken en stapten in de taxi. Ik ging naast de chauffeur zitten en we kletsten honderd uit. Hij neemt de moeite om heel langzaam te praten. En dat helpt. Daar wordt dat Spaans ineens een stuk begrijpelijker van.
Hij wilde weten waar we vandaan komen. En dan welke stad mooier is: Amsterdam of Rotterdam.
Hij vertelde dat nog een 15 jaar geleden er in Valencia weinig toerisme was, maar dat het nu beter gaat.
Daar waar we mekaar niet begrepen, greep hij de telefoon. En zo kwamen we 10 minuten later en 8 euro armer op de plaats van bestemming aan.
We gaven de taxi chauffeur 10 euro en zagen tot ons plezier dat hij direct een volgend vrachtje op pikte.
De taxi terug
Anderhalf uur later, het hoofd vol verbluffende architectuur, gingen we terug. “No Inglaise” bromt de chauffeur. Hij keek naar het briefje waar ik de naam van het station op heb geschreven. En knikte. En reed ons naar het station.
9,5 minuten later kwamen we aan.
Je kan overal wat van maken, maar niet iedereen doet het…En daar moest ik van de week aan denken. Het is in deze corona-tijd soms best lastig “er iets van te maken”
Maar als je het doet, helpt het zo…Ik kan wel brommen”Kelere Corona” en sjagerijnig een boek gaan lezen, maar ik word er niet vrolijk van. Blijven zoeken naar vertaal-programma’s, het is lastig maar het helpt. Die taxi chauffeur is mijn held van deze week
lees ook : waar zouden we zijn zonder het internet
ik zou in paniek raken als ik mij niet duidelijk zou kunnen maken maar lang leven google
eigenlijk is dat juist het leukste aan reizen; spontane beslissingen en onverwachtse mensen ontmoeten (en dus met handen en voeten moeten communiceren)
Sommige landen zijn zo gedienstig, andere daarentegen kunnen je geduld soms zeer op proef stellen
Wat gewaagd om zo nog even snel de stad te verkennen! Jammer dat chauffeur nummer 2 niet wat meer moeite deed! Met hand en tand geraak je overan!
o het was echt zonde geweest om niet nog een laatste blik op die prachtige moderen gebouwen van Valencia te werpen !
Leuk. Mijn zoontje had in Italië een Duits vriendje; Ze communiceerden met elkaar in hun eigen taal, met handen en voeten en via de iPhone. Was soms hilarisch :-). Maar ze amuseerden zich te pletter.
mijn dochter had op een gegeven moment een Duits vriendje, ze was toen 9 of 10 , en die communiceerden ook prima
Ik geloof in wie goed doet goed ontmoet. We zijn best wel eens ‘belazerd’ door een taxichauffeur (zoals destijds in Bali. Waar hij ons het drievoudige heeft berekend) maar over het algemeen vind ik dat als je in alle aardigheid de moeite neemt om in gesprek te gaan, het altijd wel op zijn pootjes terecht komt.
~ja in zulke gevallen denk ik dan maar : die mensen verdienen ook zo weinig
Mijn ouders zitten nu in Valencia en ik wil er dolgraag een keer zelf heen!
Leuk vehaal, in Frankrijk kan mij dat ook gebeuren! Spaans spreek ik gelukkig wel!
Wat een super leuk verhaaltje om te lezen. En het is ook zeker waar natuurlijk, je moet zelf je best doen om overal wat van te maken. Als jij het niet doet, wie dan wel?
Dit laat me denken aan mijn vakantie in Brazilie. Daar spreken ze ook geen woord engels, alleen portugees werd er gesproken. Zelfs het hotelpersoneel en mensen bij de luchthaven konden mij niet verstaan.
Het was lastig, maar met Google translate is het uiteindelijk toch gelukt.