Ik mis je…
Ik mis je, zeg ik tegen mijn dochter. Ik jou ook zegt ze.
Vreemd, we bellen en appen ons suf, we gaan een keer in de maand op pad, dat was pas twee en een halve week geleden…
Ik mis je, zeg ik tegen mijn zoon. Ik zag hem 3 weken geleden nog, ik spreek hem zeker twee keer per week een uur aan de telefoon.
Ik mis je, zeg ik tegen een vriendin. We zagen elkaar tien dagen geleden nog, zegt ze. Normaal spreken we een keer in de maand af, soms wat vaker, soms wat minder vaak. Zoals het uit komt. Je weet hoe dat gaat. We bellen met regelmaat.
binnenkort…
Ik kom binnenkort naar je toe, zegt de vriendin die ik elke ochtend even bel, om met een kop koffie de dag die op ons afkomt te tackelen.
Jaaaaa, zeg ik. Dat kan. We vallen samen binnen de regels.
Want dat is wat ik mis. Dat ik mijn gelieven op kan zoeken wanneer ik daar zin in heb. Als het in ons hoofd opkomt om af te spreken. Gewoon, omdat we elkaar willen zien.
ik klaag niet…
Begrijp me goed, ik klaag niet. Integendeel. Ik vind dat ik het verdraaid goed getroffen heb. Niemand van mijn gelieven is ziek. Voorlopig zijn de bedrijven van manlief en mij niet omgevallen.
Mijn motto is trouwens altijd geweest dat ik niks te klagen heb. Er zijn moeders die met hun verhongerende peuters door de woestijn sjouwen…
Ik sta ook van harte achter alle maatregelen, die genomen worden om het Coronavirus onder controle te krijgen. Ik weet heel zeker dat er geen vuile complotten tegen ons gesmeed worden.
Daardoor kan ik goed slapen, als ik tenminste klaar ben met me te ergeren aan personen die het wel denken…
maar ik mis je
Kortom het gaat met mij helemaal goed. Maar toch: ik mis de vrijheid om mijn gelieven in de armen te sluiten, wanneer ik daar behoefte aan heb. Want dat heb ik. Juist NU!
Het voelt allemaal zoveel langer geleden als het ineens niet meer kan en mag.. moeilijke tijden. Wel heel mooi verwoord!
Wat fijn dat alles goed gaat en je zekerheden hebt, mensen missen is het allerergst, zo erg dat m’n oma het zelfs erger vindt dan de oorlog
Nou dat he! Iedereen waarmee ik wil afspreken is ook gewoon thuis.. en het kan en mag niet.
Laat ons allemaal nog even op de tanden bijten om binnen een maand of 2 in ons geliefden hun armen te vallen en te zeggen: ik heb je gemist en wat zie ik je toch graag! misschien hadden we dit effe nodig om de kleine dingen terug te apprecieren! <3 hou je gezond!
Ik hoop met jou dat deze situatie heel snel terug verbetert.
Ik snap precies wat je bedoelt. Maar we komen er met ons allen samen doorheen! <3
Mooi verwoord! Ik denk dat dit bij velen speelt momenteel… hopelijk is dit allemaal snel achter de rug!
Heel mooi en liefdevol omschreven. Ik mis dat ook.
Heel herkenbaar, die vrijheid om gewoon af te sprekenis ik ook erg.