Gevoelens en gedachten

me en de afgelopen twee jaar

De afgelopen twee jaren zijn nogal een achtbaan geweest voor mijn gevoelens en mijn gedachten. Ik ben een denker. Ik denk veel na over zaken. Vaak teveel want het houdt me geregeld wakker. Nu zeg ik dat ik van nature een slechte slaper ben, als kind sliep ik ook al slecht, maar ik ben van nature een denker en daardoor slaap ik slecht. Dat is dan ook weer iets om over na te denken:-) De kip of het ei.

Corona

Ruim twee jaar geleden deed Corona zijn intrede. Er waaide een virus over de wereld rond en dit virus bracht schade aan het menselijk lichaam. Oké. Dus. Uhm….oké. Lockdowns, thuiswerken, binnenblijven, mondkapjes, anderhalve meter. Van een vrijheid die zijn weerga niet kende naar beperkingen in het dagelijkse leven. Ik ben vrij flexibel, was hier zo aan gewend. Maar de gedachten. Wat als ik Corona krijg en dit niet weet? Wat als ik dan iemand anders ga besmetten? Mijn moeder? Mijn nichtje? En wat als dit virus tot een dodelijkere variant muteert? Gaan we dan in schuilkelders leven? (ja, ik kijk veel Netflix). En wat als we allemaal doodgaan? Maar wat als de helft doodgaat? Bij welke helft wil ik dan horen (dat is niet iedere dag een uitgemaakte zaak, haha)? En hoe moet het dan met mijn katten? Zo dus een beetje.

Dit werd gedurende 2020 en 2021 wat minder. Begin 2022 was ik helemaal gewend aan Corona en dit zou steeds meer geïntegreerd worden en zijn in ons leven. Move on. Oké. En toen kwam februari 2022. Rusland viel Oekraïne binnen. Mijn broer had een half jaar eerder al gezegd dat wanneer Rusland Oekraïne binnenvalt, het wel eens afgelopen kon zijn met de vrede. Dus. Dat was het eerste waar ik aan dacht. Oké, dít is het dan?

Oorlog

Een paar dagen later, het was op een zondag, zegt Putin dat de nucleaire wapens paraat staan. Oh. Oké. Uhm. Wow. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo verward en bang heb gevoeld. Dit duurde al met al een uurtje. Toen er nog geen bom viel, dacht ik bij mezelf: stoere praat. Nog geen week later. Zelfde boodschap. W.T.F. dacht ik toen bij mezelf. Gaan we dit nu wekelijks herhalen? De dreiging besmet te worden met een of ander virus had snel plaatsgemaakt voor de dreiging van een kernbom op mijn dak. En in alle serieusheid vond ik die eerste een stuk beter te doen. Want wat te doen als er hier oorlog uitbreekt? Schuilkelder? Nee. Gasmasker? Nee. Wel mondkapjes. 2 dozen vol nog. Überhaupt weten wat je moet doen? Nee.

Me en relativering

Inmiddels heb ik begrepen dat zeggen dat ‘de kernwapens paraat staan’ niks toevoegt. Die krengen staan al vanaf 1945 paraat en gericht op het Westen. Niks nieuws onder de zon dus. Ook weet ik dat inmiddels de NAVO grenzen beveiligd worden. Er zijn hele protocollen die nog nooit zijn gebruikt, in werking getreden. Het is nu twee maanden later en ik moet zeggen: ik voel me een stuk rustiger. Afgelopen week was er weer wat stoere taal vanuit Rusland maar het doet me minder. Maar het zijn rare tijden. Zeker voor denkers. Ik ben nu wat meer geaard en denk ook: als dit het is, is dit het en we zullen het wel zien.

lees ook eens Mondkapjes in Parijs

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1