Woorden kunnen je anders naar zaken laten kijken...

Wanneer je naar Milaan gaat is een bezoekje aan de Dom natuurlijk een van de eerste dingen die je doet.
Die prachtige witte Dom, die daar ijl omhoog rijst tegen een blauwe lucht… wat kunnen mensen toch prachtige dingen maken en dat zonder hijskraan.

Voor twee euro mogen we naar binnen (als ze konden zouden de Italianen je ook de lucht waarmee je de schoonheid inademt, in rekening brengen).
Ala, aan de andere kant: al dat moois moet ook onderhouden worden, die twee euro per persoon hebben we er graag voor over.

Binnen is de Dom adembenemend: groot, hoog, ijl… wat moet de middeleeuwse mens, die kleiner was dan ik ben, zich nietig hebben gevoeld.
Het is rustig, de tweede week van januari is geen populaire reistijd. Er lopen wat verdwaalde Chinezen, twee mannen bidden in opperste devotie voor twee verschillende heiligen, een priester met een parka aan leest een dik boek.

Het grote gouden beeld

We schuifelen dus in alle rust bewonderend door de kathedraal en komen achter de preekstoel terecht. Dan zie ik haar: een groot gouden beeld. Zonder twijfel moet het Maria voorstellen. “Wat groot en lomp”, denk ik. “Wat ontzettend over de top” Ik vind het helemaal niks. Ik vind het ook niet passen in deze ijle, lichte kerk.

Omdat ik nu eenmaal nieuwsgierig ben, lees ik wat er op het bordje staat wat naast dit enorme gouden beeld hangt.
Ik lees: “Iedereen die vreugde beleeft in naar haar kijken, ontvangt Madonna’s bescherming. Iedereen die naar haar kijkt, blijft verbaasd door haar heldere schittering. Zij die aankomen in Milaan en zij die Milaan verlaten, nemen haar in hun gedachten en hun ziel voorgoed mee.”

Dat raakt me. Ik draai me om en kijk nogmaals naar het beeld: voor mijn ogen verschuift er iets.
Wat een prachtig beeld.

lees ook https://www.vrouwenpower.nl/optimaal-genieten-van-je-vakantie/