De was, deel 3
loopt haar huwelijk op de klippen?
“Waarom,” vroeg ze zich af, “waarom moet ik nu mijn hart uit gaan storten, mijn gevoelens en verlangens gaan delen, in zo’n naar hok. Waarom moet dit nu gebeuren in wat je gerust een sickbuilding zou kunnen noemen. Wat een ironie, wat zielig eigenlijk.” Ze werd zo door deze gedachte in beslag genomen, dat ze kennelijk de vraag van Loes niet had gehoord.
Dat leidde ze af uit de stilte die viel en de vragende blikken van Loes en Harm.Ze was niet onaardig, die Loes. Een wat oudere vrouw, met weinig zorg voor haar uiterlijk en een professioneel vriendelijke glimlach, die haar ogen niet bereikte.
”Umm, sorry” zei ze, ik was even afgeleid. “
Ik vroeg je ”, zei Loes “wat je voor jezelf zou willen bereiken met hier te komen.” Er viel opnieuw een stilte. Verbeeldde ze zich het, of zag ze op het gezicht van Harm een stil ongeduld? Een blik van jij–kan-ook-echt-niks…
“Wat ik wil,” zei ze “wat IK wil? HIJ wil wat, hij gaat achter mijn rug om met jou praten, hij is ongelukkig, hij vindt het een sleur… Ik niet.”
Het was stil
Het was even stil. “Dus”, zei Loes, “als ik het goed begrijp, ben jij in jullie huwelijk zoals dat nu is, gelukkig” Ze keek Loes aan. Ze merkte dat ze iets niet begreep. Wie was hier nu gek? Zij of de mevrouw die de therapeut moest voorstellen. Het leek geen goed idee dat nu ter discussie te stellen. De vriendelijk vragende blik van Loes vroeg duidelijk om een reactie, net zoals de gekwetste blik van Harm.
“Die vraag, heb ik mezelf niet meer gesteld sinds de kinderen geboren zijn.” Ze keek op, ze zag blanco blikken. “Ik zou niet weten, waarom ik die nu zou stellen.” Ze ontmoette de blik van Harm. En terwijl ze besefte dat ze van de deze man hield, besefte ze ook dat hij een vreemde voor haar was geworden. Wilde ze deze vreemde opnieuw leren kennen? Moest dat hier, in dit sickbuilding? Met deze geroutineerd vriendelijke en geduldige dame? Was het haar schuld, dat hij een vreemde was geworden?
Een vreemde, die over haar huwelijk sprak?
Een stemmetje in haar zei, dat ze daar misschien wel een beetje medeschuldig aan de staat van haar huwelijk was. Maar dat stemmetje werd verdrongen door een golf van verontwaardiging die haar werkelijk overspoelde.
Ze stond op. “Als Harm, vindt dat ons huwelijk een bloedeloze sleur is geworden, dan heeft hij gelijk”. Ze sprak met een waardigheid die ze niet van zichzelf kende. “En ik nodig hem van harte uit, om daar iets aan te doen. Thuis. Met mij. In plaats van een keer in de week voor het bedrag van 90 euro hier een partijtje zielig te gaan zitten doen.”
Ze stond op en pakte haar tas. “Meer heb ik er niet over te zeggen”
Ze deed de deur open en liep naar de garderobe. Zoekend naar haar jas, konden ze voor dat geld niet eens fatsoenlijke kapstokken neerzetten, hoorde ze de deur van de spreekkamer open en dicht gaan. Ze voelde een arm om zich heen. “Voor 90 euro”, zei Harm,” kunnen we best een keertje uit eten…’’
lees ook: de was deel 2
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!