DE prik
En dan eindelijk is het zo ver. Ik mag een afspraak maken voor mijn eerste prik
Volgens de eerste berichten zou mijn leeftijdsgroep die in maart krijgen. Leek mij best snel, maar wie ben ik?
Ik ben iemand die gelijk kreeg. DE prik kwam op 9 mei. Hindert niks, onvoorziene omstandigheden als een farmaceutische industrie, die zich niet aan de afspraken hield.
Bij nader inzien denk ik: hoezo is dat onverwacht? Dat had je toch wel een beetje kunnen weten? Die farmaceutische industrie, houdt meer van geld dan van mensen, hoe lang is dat al bekend zeg.
Maar goed, je zal het in deze tijd maar goed moeten doen…
Kleine vaccinatie stop omdat je van een van de vaccins trombose kan krijgen. Ik begrijp dat men in het algemeen geen risico’s wil nemen. Alleen persoonlijk wilde ik dat risico gerust nemen. Echter, er was geen plek waar ik mijn vinger op kon steken en zeggen: “Ikke !!”
iedereen kreeg een prik
Ondertussen werden mensen die veel jonger zijn dan ik vrolijk al gevaccineerd…Hindert niks, ik gun het iedereen. Sterker nog ik vind dat mijn zussen, die voor de klas staan DE prik harder nodig hebben dan ik. Echter er is nergens een website waar je kan invullen: geef mijn prik maar aan…
Kortom, ik was bezig met DE prik. EN nu was het zo ver, daar stond ik voor een grote prikhal.
Ik ben bang van prikken. Het was druk in de prikhal. Heel druk. En ik was onder de indruk van de vaart waarmee men te werk ging. Ik ging geloven dat men in Nederland inderdaad duizenden mensen per dag kan vaccineren.
Binnen 10 minuten was ik aan de beurt voor DE prik….
Ik probeer heel flink te zijn, maar dat mislukt. Ik beken de prikkenzetster dat ik bang ben. Zij en het meisje dat de administratie doet, zijn werkelijk allerliefst. Hoe krijgen ze het voor elkaar om in die drukte, even volkomen op een persoon in te zoemen en die in een warm aandacht bad te dompelen.
De prik zit. Ik bedank de dames uit de grond van mijn hart, voor hun goede zorgen. En ga op voor de koffie. Met mijn bekertje vieze koffie zit ik in een plastic hokje. Ik merk dat ik huil. Terwijl ik snuf realiseer ik me, dat het niet meer de angst voor de prik is. Maar de reactie op leven in een pandemie.
lees ook Vrouw in de overgang
Ik mag volgende week voor mijn tweede prik! Ik vond de zorgen op de prik plek echt super goed verder heb ik er weinig last van gehad.
Dat laatste wat je zegt. Ik voel het gewoon. Die komt binnen. We leven inderdaad al ruim een jaar in een periode van een pandemie. De allereerste periode kan ik mij nog zó goed herinneren. De angst, paniek, het uitzichtloze. Ik durfde amper het huis uit de eerste tijd. Hoe anders is het nu, maar nog steeds leven we in een tijd van een pandemie. Ik wacht – als vijftiger – braaf mijn beurt af. Maar ik hoor veel verhalen over mensen die bellen of er een vaccin ‘over’ is van de dag. Of – stond in de Telegraaf – prullenbakkenvaccins (goed gekozen naam: NOT). Ik weet het niet. Ik wacht het denk ik maar af…
Goed verhaal om te leven.. En kan me er denk ik heel goed in vinden. Het leven in een pandemie is zeker niet niks, hoewel het al zo ‘normaal’ voelt voor velen.
Wat fijn dat je zo goed geholpen werd door de dames van de prikpost!
Wat fijn dat je zo goed werd opgevangen door de prikkende dames! Moet je nou nog 1 keer of ben je al klaar?
Wat mooi en eerlijk beschreven. En logisch dat alle emotie er even uitkomt als reactie op de pandemie. Het is allemaal ‘gewoon’ geworden, maar toch blijft het heftig.
Wat mooi beschreven. Maar zo is het ook, de pandemie houdt je leven in bedwang. Nu ben je iets dichter bij de vrijheid.