De plastic eikel en het insectenhotel.

“Dat is een leuke eikel! Die kan je mooi onder je boom leggen!” hoor ik een enthousiaste oma roepen. Ik ben in een bekende “veel-hebbedingetjes- voor- weinig” winkel.
Ik kan niet zien waar de oma op doelt en haar uitspraak verbaast me. Waarom liggen er in deze winkel eikeltjes?? Hoe komen ze daaraan? Zou elke werknemer ’s morgens voor hij binnen komt er  buiten een paar moeten rapen? En waar dan? Het is nog geen herfst…
Even later kom ik voorbij de kopstelling in kwestie en ik zie het. Het is een dennenappel. Van plastic.

Ik ben teleurgesteld. Een oma die het verschil niet weet tussen een eikel en een dennenappel?
Een oma die een plastic “eikel” wil kopen voor onder een boom? Oma’s horen toch met kleinkinderen dennenappels te rapen en daar dan een egel van te maken? Of een konijn, of iets anders ondefinieerbaars, maar wel mooi zelf gemaakt, buiten in de natuur.

We staan wel ver van de natuur, denk ik bij mezelf.

Een week of wat later zit ik gezellig bij een vriendin in de tuin. Zij woont een enorm eind buiten de randstad. We delen het plezier in alles wat groen en natuur is. Ik vertel haar hoe geweldig leuk het was om een distel in de tuin te hebben. “Een echt insectenhotel”, zeg ik. “het was zo geweldig om te zien hoe daar van alles op af kwam, omheen zoemde en indook”. Ze kijkt me verbijsterd aan. “Een wat???”
“Een insectenhotel”, zeg ik vriendelijk. “Wa’s dat??” is haar verbijsterde reactie.
Ik leg uit dat dat een houten doosje is met pijpjes en holletjes die mensen in hun met grote stenen beklede tuin leggen, waar geen grasspriet meer te bekennen is. Hooguit een pot met een zielige olijfboom erin.
Mijn vriendin knikt begrijpend. “we moeten de natuur een handje helpen ….”

We staan wel ver van de natuur af vinden we. En dan gaan we genieten van de zonsondergang.

lees ook zomaar een zonnige dag

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like