De gymles, de balsport en het bankje
Het was al zolang ze op school zat, bij de gymles altijd hetzelfde liedje.
Als de groepjes voor volleybal of basketbal of handbal gemaakt moesten worden, werd ze als laatste gekozen. Behalve als haar vriendinnetje mocht kiezen. Die koos dan snel even een hele goede, en haar als tweede. Als zij zelf een groepje mocht kiezen, dan koos ze altijd haar vriendin als eerste. Niet dat die nu zo goed was in sporten, maar het was haar vriendin. Dat was belangrijk. Het allerbelangrijkste.
Vaak waren de groepen in de gymles te groot voor het uitgekozen balspel. Dan moesten er een paar leerlingen aan de kant gaan zitten.
Vrijwillig ging ze op de bank zitten, als de meester even niet oplette, liet ze lekker klasgenoten voor gaan, als er gewisseld werd. Vaak viel het de gymmeesters niet op, dat ze lekker stilletjes bleef zitten.
Al hun aandacht was op de bal, op het spel en op het luidkeels schreeuwen van aanwijzingen. Na verloop van tijd begreep ze dat het geen aanwijzingen waren. Maar aansporingen. “Pak die bal!”
“Harder, rennen, harder” “Maak dat doelpunt!” “YEAHHH”
gymles, gymmeesters
Ze had lang gedacht dat gymmeesters ook meesters waren, grote mensen dus. Grote mensen maakten zich toch niet druk om een spelletje? Dat had ze haar vader en moeder nooit zien doen. Ook de meester van de zesde klas maakte zich niet druk om spelletjes. Als een bal op het schoolplein zijn richting uit vloog, pakt hij hem op en wachtte tot een kind hem op kwam halen. Dan zei hij: ”kijk een beetje uit!”
Juffen en meesters deden nooit mee met tikkertje, touwtje springen of knikkeren en hinkelen. Ze begreep de grote mensen best. Wat was er nu voor leuks aan, om te kijken wie de bal het vaakst over het net sloeg? Dat was toch saai?
In haar stille hoekje op de bank, liet ze haar gedachten zachtjes zweven… Hierheen, daarheen nergens heen. Toen de bel aankondigde dat de gymles afgelopen was, schrok ze op.
Snel mengde ze zich tussen haar klasgenoten, anders viel het op dat ze de halve gymles op de bank was blijven zitten…
Joelend en duwend stortte de klas zich de kleedkamer in.
Ze kon niet wachten tot ze groot zou zijn…
Meer fictie over een klein meisje in een grote wereld lezen? Lees dan Verkering en lees Betaalbare romantiek
Hier herken ik mij totaal niet in, ik ben dol op sport en altijd ontzettend fanatiek. Ik baalde voornamelijk als de gymles over was.
Oooh zo herkenbaar ik vond gym echt verschrikkelijk. Geen wonder want 9 van de 10 keer liep ik een blesseure op.
Gym was ook niet echt mijn vak. Met balsporten kon ik nog wel meekomen (middenmootje), maar turnen en hardlopen was niet aan mij besteed. Ik was al lang blij dat L.O. geen examenvak was.
Dat kiezen van groepjes voelde altijd een beetje als een populariteitsstrijd en daar wilde ik zelf nooit aan meewerken als ik moest kiezen, dus meestal verloren we daarna het spelletje, maar hadden we wel de grootste lol gehad.
Slim gezien dat ze altijd onopvallend blijft zitten. het enige dat ik leuk vond in de gymles was turnen
doet mij aan vroeger denken. Er zaten altijd kinderen in de klas die nooit echt mee deden of buiten de groep vielen. Ik heb dit soort manieren van kiezen nooit eerlijk gevonden omdat het altijd dezelfde waren die in een groepje terecht kwamen en dezelfde die er buiten vielen.
Ik vond gymen nooit zo leuk, altijd van die balsporten en niks wat de meiden echt leuk vinden.
de keren dat ik mee deed was ik altijd fanatiek en mocht ik altijd een groepje uitzoeken en ja uhh ik nam dan ook altijd mijn vriendin maar eerlijk..niet alleen omdat het mijn vriendinnetje was maar ze was gewoon super goed in bal spellen haha
Ik herken me wel een beetje in dat fictie meisje. Ik was ook dat teruggetrokken meisje.