Boek herdenking: de gelukkige klas
als er een boek is waar ik van hou, dan is dat wel: de gelukkige klas van Theo Thijssen
Toen ik de gelukkige klas voor het eerst las, was ik nog niet eens docent, dus ik kan niet zeggen dat dit boek top mijn top boeken behoort, vanuit herkenning.
Het verhaal van die meester, die worstelt met een grote klas kinderen. Steeds maar weer methoden verzint om orde te houden, die allemaal heel kort werken. Hij wil het steeds maar doen, zoals het hoort, kijkt neer op de collega’s die er maar beetje een slag naar slaan. En ondertussen studeert hij ’s avonds op zijn acte Frans.
En dan leert hij, zijns ondanks bijna, hoe leuk zijn klas is. Hoe boeiend de kinderen in de klas zijn. Hoe ze allemaal anders zijn. En hij begint te beseffen, dat hij deze kinderen iets mee kan geven, waar ze een heel leven plezier van kunnen hebben. Hij begint van zijn klas te houden. Tot zijn verbazing merkt hij, dat hij geen orde meer hoeft te houden…
voor mij blijft de gelukkige klas een prachtig boek
Ik vond dat als twintiger al mooi. En in de jaren dat ik het herlas, begon ik ook de verhalen over de kinderen steeds meer te waarderen Ze worden liefdevol en met humor beschreven. En – en dat vind ik misschien wel het meest kenmerkende aan de stijl van Theo Tijssen – met een lichte verbazing. Een verbazing over het leven en de veerkracht van de kinderen. Vergis je niet, we spreken 1926, arm was echt arm.
Theo Thijssen was zelf onderwijzer, we kunnen zeggen dat hij wist waar hij het over had. De situatie van meester Staal was een heel gewone. De kweekschool, zoals de pabo toen nog heette, had als bijnaam ”arbeiders universiteit” Je kan namelijk na de Mulo aar de kweekschool, duurde 3 jaar, dan ging je voor de klas staan en haalde in de avonduren akten die je verder brachten. Want schoolmeester op een armenschool…dat wilde bijna niemand.
Behalve meester Staal, die het geheim ontdekt van een gelukkige klas. Als je dit boek nog niet drie keer gelezen hebt, begin dan nu!
Klinkt als een mooi boek! Ik heb wel eens een docuserie gezien over klassen in Engeland. Elk kind heeft ook een verhaal. Vervelende kinderen kunnen thuis zo’n nare situatie hebben..
Oh! Dat klinkt inderdaad als een heel mooi boek. Iemand die bevlogen is (of wordt) en ziet wat elk kind voor moois in zichzelf draagt. Ik word er zelfs lichtjes emotioneel van. Komt omdat ik dat zelf ook heb bij kinderen die anderen ‘lastig’ noemen. Soms zijn de omstandigheden zo schrijnend. Als je maar je best doet om er doorheen te kijken en er te zijn voor een kind. Vaak hebben ze niet gevraagd om de situatie waar ze zelf in zitten. Kinderen zijn zo kwetsbaar. En nu stop ik voordat ik tranen ga krijgen…
Ik ken het boek niet, lees überhaupt vrij weinig boeken om eerlijk te zijn, maar deze lijkt me wel wat.
Meer over Theo Thijssen en dit boek op http://www.theothijssenmuseum.nl. ‘Theo Thijssen zelf’ heeft ook een eigen Facebook-pagina.
En kom ook eens kijken in het knusse Theo Thijssen Museum, in zijn geboortehuis: Eerste Leliedwarsstraat 16 Amsterdam!
Ik ken het boek niet, maar het klinkt als een leuk boek!
Vind het vroeger heerlijk in boek om te lezen. Moet het nog ergens in mijn kast en hebben staan.
Ik ken het boek niet, maar het lijkt me leuk om te lezen.
Ik ken de titel maar kan me het verhaal niet herinneren. Dus of ik het nou gelezen heb???