Verdriet een plekje geven….
een blog over verdriet en de onzin van een plekje geven
“Ik hoop”, zei een goede kennis laatst – en ze meende het van harte – “dat je het snel allemaal een plekje kan geven”
Als iemand dat zegt, moet ik altijd denken aan de juffrouw van de zondagschool bij de opvoering van het kerstspel. Met omfloerste stem, zegt ze dan, terwijl Jozef en Maria met een tafelkleed over hun hoofd over het geïmproviseerde toneel schuiven: “er was voor hen geen plekje meer in de herberg….”
Bij de beter kerstopvoeringen, staat Maria op dat moment stil, grijpt naar haar buik en zegt: ”o Jozef, ik ben zo moe…”
Een plekje geven dus.
Het is echt een reuze vreemde uitdrukking. Daar sta ik: mijn verdriet en rouw in de hand, in mijn keurig op geruimde woonkamer. Nou jongens, waar zal ik dat nu eens laten?? In de boekenkas? Nee daar steekt het uit. O de salon tafel dan maar ? Nee daar is het zo voor iedereen zichtbaar, dan moet ik er steeds over praten, daar heb ik niet zo’n zin in. Zal ik het onder de bank stoppen, dan. Lekker uit het zicht, ligt het niemand in de weg. Hmmmm, daar wordt het natuurlijk wel een stofnest…
verdriet verwerken
Natuurlijk is dit wel het proces van verdriet verwerken. Je kijkt keer op keer, wat je nu toch met dit verdriet aan moet. Hoe je het voor elkaar kan krijgen om de pijn die je voelt te verminderen.
En dat verdriet verminderen moet je dan ook nog eens voor elkaar krijgen, zonder elk half uur in tranen uit te barsten. Zonder je gelieven en vertrouwden helemaal de kop gek te zeuren (een beetje mag, natuurlijk, maar wij zijn nuchtere Hollanders he, we gaan niet overdrijven) Het is echt een lastig proces hoor, je wil je tenslotte niet elke avond bedrinken, want dat helpt ook niet echt. En van die gevoelvolle zwijmelmuziek, knap je na een tijdje ook niet meer op…
Waarom zeggen we in het vervolg niet gewoon tegen elkaar: Sterkte meid, verdriet verwerken is hard werken !
Wat meer lezen over verdriet? Lees dan eens: Verboden om verdriet te hebben
Meid wat een mooie blog en ja verdriet een plekje geven. Dit jaar een vriendin verloren 40 jaar aan kanker, ze was mijn kapster. Samen met haar pa een zaak. Nu elke maand als ik daar bnnen kom en wegga moet ik inderdaad het verdriet weer een plekje geven. Niet zo zeer mijn verdriet maar verdriet van die ouders
Wat heb je dit weer mooi verwoord!
Ik ben het grondig met je eens. Iets een plekje geven is het lot/verdriet te aanvaarden. Dan kan pas als je flink hebt kunnen rouwen. En soms lukt zowel het rouwen als het aanvaarden niet.
Zelf gelukkig nog nooit meegemaakt van dichtbij, maar ik geloof van harte dat verdriet verwerken hard werken is.
Ik geloof dat verdriet mettertijd slijt en dat het goed is om te herinneren aan gezamenlijke mooie momenten. Dat is wat je wilt koesteren. Mooier dan dat gaat het niet woorden, het blijft een tijdje verdrietig.
Van dichtbij heb ik het nog niet mee gemaakt. Maar ik denk ook jezelf de tijd gunnen. Rouw is niet zo maar voorbij.