Stakers zijn een obstakel als we met de trein naar Spanje...

spoiler alert: in dit stuk winnen de stakers

Tja, dat heb je, als je een milieufreak bent. Als je vindt dat we de aarde ter leen hebben van onze kinderen. Wanneer je de vast overtuiging hebt dat mijn plezier niet rechtvaardigt dat ik een badkuip kerosine over de aardbol uitstort. In dat geval, ga je met de trein. Niet naar Groningen of naar Zierikzee, maar naar Barcelona.

Naar Parijs

Het is een afstand van 13 uur, in Parijs even overstappen. Allemaal goed te doen. Dacht ik.
Dank zij mijn eeuwige angst treinen, boten, vliegtuigen en minnaars te missen zijn we ruim op tijd op het station. We stappen in: o dat is zo heerlijk, je zoekt je wagon op, zet je koffer in het gangpad en loopt naar je stoel. Niet die ellende van het vliegtuig waar iedereen in een veel te nauw gangpad staat te dringen en waar je je een opgehokte big voelt.
Je zijgt relaxed in je stoel neder en dan begint een reis van ruim drie uur naar Parijs. Kan het makkelijker en prettiger: nee echt niet.

Hoera Parijs! De eerlijkheid gebiedt met te zeggen dat het is dat wij Parijs goed kennen, anders was ik meer dan een beetje zenuwachtig geworden van de overstap. Dus ken je Parijs niet en wil je ook met de trein naar Barcelona, plan dan een overstap van 2 uur in. Dan haal je het altijd.

Stakers op ons pad

Wij hadden ook twee uur, kwam zo uit, en jeeee, wat waren we daar blij mee! De Fransen waren namelijk aan het staken. Ze zijn al maanden boos, omdat ze van Macron tot huh 64ste moeten werken. Schandelijk en onmogelijk! En daarom reden er maar de helft van het aantal treinen dat normaal rijdt.

We kwamen op tijd op het gare Lyon aan. Op naar de trein naar Barcelona, nog maar 9 uur te gaan!
Je snapt we hadden er zin in.
Wie schetst onze verbazing toen we onze trein he-le-maal nergens konden vinden… Wat deden we fout? Waar was die trein??

De stakers hadden besloten dat de internationale treinen ook niet meer hoefden te rijden, tot Macron z’n keutel in zou trekken, zeg maar….

En daar stonden we. In een koud Parijs waar het goot van de regen en het vuilnis kniehoog in de straten stond. De vuilnismannen staakten al weken…

Wordt vervolgd