Poezendingen. Door Margaret van Oers
Onze poes doet poezendingen…
Het kleine, ondeugende onderdeurtje dat vorig jaar bij ons kwam wonen had weinig opvoeding genoten. Haar moeder was triest genoeg overreden toen haar kittens nog geen vier weken oud waren. Ze werd door ons in de watten gelegd met kittenmelk, natvoer en een heleboel aandacht. ’t Is leuk om te zien hoe ze op ons gericht is. Roep maar ‘Kom poes!’ en ze dribbelt achter je aan naar de keuken. Alwaar ze weer verwend wordt met kattensnoepjes…
Ach help, ze heeft álles wat niet mag al uitgevreten. Planten uitgraven (en verstoppen), in de gordijnen hangen, via je broekspijp op het aanrecht klimmen, en yep… de bank als krabpaal gebruiken terwijl er toch echt twee officiële krabplanken pal naast stonden. Qua eten is ze nogal nuffig. Brokjes met kippensmaak? Nope. Natvoer met rund? Ook niet. Ze haalt zelfs haar neus op voor een vers stukje vlees. Alleen voer met tonijnsmaak kan haar goedkeuring wegdragen.Â
Van die echte poezendingen
Als kitten bleef ze natuurlijk keurig in de tuin. Om te voorkomen dat ze via het metalen vlechtwerk van de schutting naar de buren zou klauteren, hebben we zelfs de hele tuin (30 meter lang) voorzien van kunststof schuttingwerk. Dat zou haar tegenhouden. Dachten we. Ze springt nu met gemak op de palen en laat zich aan de andere kant op straat ploffen. En daar begint het jagen! Normaal gesproken meldt ze zich even met zachte poezengeluidjes als ze weer terug komt, maar met een buit in de bek schiet ze direct de woonkamer in.
Een paar maanden geleden begon ze bescheiden met wat krekels thuis te brengen. Wat een lol, telkens haar poot op ’t arme beest. Sprinkhanen, die hier in Spanje toch gauw zo’n 10 cm zijn, vindt ze wat ingewikkelder. Ze ontsnappen nogal eens, zodat wij telkens verrast worden door grote groene exemplaren in de gordijnen. Eenmaal heeft ze zich stevig vergist en nam een wesp revanche door haar in haar snoet te steken. De poes vindt ons blijkbaar beroerde jagers, want ze brengt steeds grotere cadeaus. Een roodborstje, een paar baby mollen.
We vroegen ons gisteren af wanneer ze met een muis thuis zou komen. Nou, vandaag dus…! Terwijl ik rustig achter mijn laptop zat te werken, hoorde ik gescharrel in de hal. Een doodsbange muis probeerde aan ons poesje te ontsnappen. Ze renden achter elkaar de woonkamer in en met een stevige klap deed ik de deur dicht. Laat ik nou geen zin hebben in muizen tussen de Happy Hippie style harembroekjes! Een paar minuten later checkte ik de stand van zaken in de kamer en zette de schuifpui wagenwijd open. Nu, maar duimen dat ’t een slim muisje is…
Terwijl Margaret probeert haar kat in de tuin te houden, probeer jij misschien een kat in je achtertuin te voorkomen kijk dan eens bij mamaliefde voor diervriendelijke tips
Leuk dat je over je kat hebt geschreven. En grappig wat ze mee neemt naar huis. Krekels hoor je wel!
Leuk toch, zo’n huiskat? Zorgt voor de nodige bloginspiratie.
Wat een avonturen heeft die kat van jullie. Toch een echte kat als ze een muis heeft meegenomen.
Wat grappig om zo te lezen. Ik ben zelf geen kattenfan, maar ik ben echt dol op honen. Zou er heel graag eentje willen.
Ik heb het een keertje gehad, gelukkig was net op dat moment een vriendin op bezoek die de kat en muis weer de tuin in stuurde. Ik sprong namelijk mooi op een stoel en was niet van plan om eraf te komen!
Leuk om de avonturen eens te lezen. Hopelijk is de muis kunnen ontsnappen. Zelf ben ik allergisch dus hier geen kat in huis
Ieuw! Ik ben enorm bang voor muizen. Onze kat bracht ze ook wel eens binnen, en dan was ik nog banger dan de muis….
Een echte, eigenwijze poes zo te lezen, leuk zeg. En die muis zat er natuurlijk een keer aan te komen haha, hopelijk is ie er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Dieren het zijn net kinderen, kleine kinderen wel te verstaan. Met liefde voedt je ze op maar soms heb je je handen vol aan.