in een zwart gat vallen en jezelf leren kennen...

Losgeketend

In losgeketend vertelt Mariss over haar gevoelens toen ze in een zwart gat belandde.

Op dit moment voel ik dat de angst, die ik al een hele tijd voel, duidelijker wordt. De angst voor het onbekende, angst voor het niet stuurbare, niet controleerbare. De angst om los te laten, angst om gewoon aanwezig te zijn en het universum de toekomst te laten uitstippelen. De angst voor dat grote zwarte gat.
Ik laat die angst liever niet toe, maar op de zeldzame momenten dat ik het wel doe, word ik volledig overweldigd door een grote leegte, een onbeschrijfelijke pijnlijke leegte. Ik zit met een ernstige burn-out thuis, mijn relatie van 7 jaar is verbroken, een vechtscheiding, mijn vaste baan kwijt door mijn gezondheid, noodgedwongen weer bij mijn ouders ingetrokken, in een lichaam dat niet meer kan luisteren naar de signalen die mijn hersenen afgeven, volledig uitgeput.

Ik was er altijd…

Een grote schuld vanwege de gedwongen verkoop van het huis, vrienden en familie die allen aan me trekken en hun mening geven, gevraagd en ongevraagd. Ik, die er altijd voor iedereen was en hiervoor mezelf volledig wegcijferde, word nu beoordeeld door diezelfde mensen, omdat ik niet meer mijn vrolijke en behulpzame zelf ben. Mijn hele basis is in elkaar gezakt, de ene paniekaanval naar de andere, mijn hoofd dat uit elkaar springt van alle prikkels die mijn zenuwstelsel niet meer kan verwerken. Alles wat ik dacht te hebben, alles wat ik dacht dat belangrijk was, valt zomaar weg, in een klap.

Ik zie een zwart gat

Een diep zwart gat is alles wat ik nog zie. En ik sta aan de afgrond ervan. Ik kijk naar beneden. Ik kijk achterom, er is geen weg terug. Alleen maar vooruit. En vooruit betekent, recht door dat zwarte gat. En toch durf ik niet te springen. Want wat blijft er dan over?
Alleen ik, en de ik die ik altijd gekend heb, kreeg vorm door bovenstaande elementen die ik nu allemaal kwijt ben, dus wat blijft er dan over? Dit waren de overtuigingen waarmee ik mezelf in een hokje plaatste, jaren lang:

IK ben IK, als:

– Ik er voor anderen ben, altijd
– Ik een relatie heb, huisje, boompje, beestje
– Ik kinderen heb, een eigen gezinnetje
– Ik veel vrienden heb en me volledig inzet voor hun welzijn
– Ik een goed betaalde vaste baan heb
– Ik voldoe aan de opgelegde maatschappelijke norm
– Ik altijd sterk blijf, in elke situatie
– Ik een druk sociaal leven heb
– Ik mijn emoties niet uit, want dit is een teken van zwakte
– Ik altijd vecht, in welke situatie dan ook, want opgeven is zwak
– .. zo vermijd ik dat zwarte gat….denk ik

Zijn dit wel mijn echte waarden en normen? Zijn dit wat je noemt mijn levensdoelen? Wil ik dit op mijn sterfbed nageven? Wat voelt mijn echte ik? Mijn echte ik, die ik lang geleden kwijt ben geraakt door mijn eigen overtuigingen, door de gebeurtenissen in mijn leven, de mensen die op mijn pad kwamen. Zo ontstond mijn gevormde ik. Maar wat heeft deze me nu werkelijk gebracht? Wat heb ik geleerd van al die jaren strijden tegen mijn eigen ik?

– Ik ben niet mijn relatie
– Ik ben niet mijn contacten
– Ik ben niet mijn lichaam
– Ik ben niet mijn materiële bezittingen
– Ik ben niet mijn baan
– Ik ben niet mijn sociale situatie
– Ik ben niet mijn MASKER, mijn gevormde ik

3 jaar later

Nu 3 jaar later, na een hele heftige tijd, gepaard met een hoop werken aan mezelf, de nodige zelfontwikkeling, de nodige acties op alle gebieden in mijn leven, kan ik mezelf in een volledig ander daglicht zien. Ik heb ervaren dat leegte inderdaad ruimte maakt, zoals ze zeggen. Ik ben in dat zwarte gat gesprongen, ik ben diep gegaan, en nu kan ik zeggen dat ik vlieg. Ik heb vleugels gekregen, mezelf hervonden, van mezelf leren houden. Mijn vroegere overtuigingen heb ik overboord gegooid. Ik zit niet meer met handen en voeten vastgeketend met dikke kettingen, gevangen in mijn eigen bubbel van overtuigingen en patronen. Ik ben niet meer het slachtoffer van mijn ervaringen in het leven. Ik heb het heft in eigen hand genomen, de trein naar mezelf genomen. Van wagonnetje tot locomotief.
En hoewel het een groeiproces blijft en ik er dus zeker nog niet ben, kan ik toch het volgende zeggen nu.

IK ben IK:

Ik ben een sterke jonge vrouw, die weet wat ze wil in het leven. Ik respecteer mezelf meer en meer en leer steeds meer van mezelf houden zoals ik ben. Mijn contacten zijn een weerspiegeling van mezelf, mijn nieuwe partner is mijn gelijkwaardige soulmate. Met het werken naar een carrière switch en het volgen van diverse opleidingen, ga ik nu mijn dromen achterna. Ik kan mijn kwaliteiten en talenten hierin optimaal benutten. En al is dit volledig out of the box, het maakt mij happy. Ik streef naar een holistische balans in mijn leven en maak nu veel bewuster keuzes, met mijn echte normen en waarden in mijn achterhoofd.

Ik weet wat je met een zwart gat moet doen

Ik ben zelfzekerder, en ik mag er zijn. Ik ben krachtig in mijn volledig opengestelde kwetsbaarheid. En op een dag, hoop ik hiermee andere mensen te kunnen inspireren. Ze een kijkje te kunnen bieden in hun ziel, kennis te laten maken met hun eigen kwaliteiten en talenten. Om zo optimaal van het leven te kunnen genieten. Want ik vertrouw er nu op dat als je diep graaft, laag voor laag, totdat je bij de kern komt, je hart zich opent en je ziel zich manifesteert; losgeketend. En ik vertrouw erop dat ook jij dit kunt, ik gun het je in ieder geval van harte, want niets is een mooier geschenk dan leren hoe je zo’n zwart gat te boven komt en er sterker van wordt.
Met oprecht vertrouwen, liefde, kracht en verbinding, go for it.
The sky is the limit !

lees over vechten en sociale controle