Luisteren, het is de basis van elkaar begrijpen...

“Ik kan alleen maar luisteren”, zeggen mensen wel eens wanhopig. En soms is luisteren ook het enige wat overblijft. Er zijn situaties die zo naar zijn, zo oneerlijk een pijnlijk, dat je niets meer weet om te zeggen. Geen woorden om te troosten, geen nieuw perspectief, waardoor de hele zaak misschien nog meevalt…Nee gewoon niks. Er valt even helemaal niets te zeggen.

Ik begrijp het zelf ook niet….

Ooit zei een moeder, die haar in de baarmoeder gestorven kind moest baren, in tranen tegen me.
“Felice er komen hier mensen en die zeggen tegen me: ik weet niet wat ik moet zeggen…. Nou dat klopt, dat weet ik zelf ook niet! Dat vind ik best. Maar er zijn ook mensen die zie ik bij de supermarkt wegduiken achter een schap. En dat vind ik erg”

Niets zeggen, luisteren, laten praten, het is zoveel meer dan “alleen maar luisteren”.
Het toont respect, het toont compassie. Gevoelens waar we met elkaar nooit genoeg van kunnen hebben en van kunnen geven.

“alleen maar”

Zeg dus niet te snel van jezelf: ik kan alleen maar luisteren. Want het is helemaal geen gemakkelijke activiteit. Volgens mij denken we daar met elkaar veel te gemakkelijk over.
Misschien wel omdat we met z’n allen net iets teveel en te vaak doen aan wat ik tv-luisteren noem.

tv luisteren

Ik maak mij er dagelijks schuldig aan, ik geef het gewoon maar toe. Dat gaat als volgt:
Ik zit gezellig op de ene bank, manlief op de andere. Manlief bestaat niet meer, die leest.
Soms lees ik ook, soms chat ik met vriendinnen. En ondertussen hoor ik met een half oor de tv. Bijvoorbeeld naar het journaal. Ik registreer dat Boris Johnson het Engelse kabinet naar huis heeft gestuurd, ik hoor welke gasten er bij Jinek komen. Maar reken er niet op dat ik dat de volgende dag nog weet…Dat is tv-luisteren. Een waardeloos soort luisteren.

Maar echt luisteren, dat is een kunst en een kunde en vooral: de basis van elkaar begrijpen