vluchteling? ik ? hoe kom je op het idee...

Ik, vluchteling?

Slenterend door de Mediamarkt word ik aangesproken in het Engels door één van de medewerkers. “Of ik op zoek ben naar iets speciaals.” Even denk ik dat dit komt door het Oktoberfest waar ik de humor wel van inzie, al die verkopers in die goedkope Lederhosen. Het moet toch wat met je verkooptalent doen, een hele week in carnavalsoutfit verschijnen op je werk. Ik zoek draadloze oordopjes voor mijn iPhone geef ik aan. De verkoopmedewerker verontschuldigt zich en geeft aan in de veronderstelling te zijn dat ik geen Nederlands zou spreken. Hij dacht namelijk dat ik linea recta uit de tijdelijke opvang voor asielzoekers aan de overkant van de straat was gelopen.

Ik glimlach een beetje ongemakkelijk en nog verbaast door zijn opmerking loop ik achter hem aan naar de audio-afdeling. Hij begint honderduit te vertellen over de vele mogelijkheden van de Philips oordopjes en de Dr. Dre bluetoothkoptelefoon, maar ik volg hem amper. Nu zorgt zo’n Lederhose en een hoed met veer niet bepaald voor een serieuze sfeer, maar dat is het niet.

Ik ben van de leg, zo voelt het. Ik bedank hem snel voor de uitleg en loop richting uitgang. De oordopjes laat ik hangen. Eenmaal buiten realiseer ik mij waar mijn gedrag vandaan komt: ik ben beledigd. Hoe durft hij! Ik kijk naar mijn outfit. In mijn trainingsbroek en teenslippers zie ik er niet heel florisant uit, maar dat maakt mij nog niet zoekende naar asiel. Misschien had ik toch mijn haren beter moeten opsteken. Voor mijn gevoel lijk ik meer op een zigeuner dan op een vluchteling.

Vloekend en tierend in mijn gedachten stap ik de auto in. Ik ben boos op de verkoopmedewerker omdat hij mij beledigd heeft. Als ik langs de Americahallen,rij, wat tijdelijk als huisvesting dient voor vluchtelingen uit Syrië. Zie ik groepen buiten staan. Er wordt gerookt, gekletst en een paar mannen zijn aan het ijsberen op het terrein.

Ik ben hier geboren en getogen

Ik woon 33 jaar in Nederland, hier geboren, hier getogen, hier geschoold en hier aan het werk.Door zo’n rotopmerking voel ik alsof mij een enorm onrecht aangedaan. Maar gedurende mijn rit naar huis wordt mijn gevoel van belediging vervangen door schaamte. Ik schaam mij ervoor dat een opmerking als deze mij zo boos maakt. Alsof de verkoopmedewerker mij heeft verward met een pedofiel of een crimineel. Ik vraag mij af hoe ik eigenlijk naar deze vluchtelingen kijk.

In discussies op het werk of tijdens de zaterdagavond borrel roep ik uit volle borst dat deze mensen recht hebben op asiel en dat ik een warm hart toedraag aan alle vluchtelingen. Ik vervloek elk wantrouwen richting deze groep en zou, als ik ook maar enige zorgachtergrond zou hebben, de Florence Nightingale, voor de vluchteling anno nu zijn, maar mij aanzien als vluchteling, dat ging echt te ver. Ik voelde mij gekrenkt, tot aan het bot.

Hoe denk ik eigenlijk over vluchtelingen

Ik vind het bijzonder hoe ik acteer in gesprekken over dit actuele onderwerp en hoe ik reageer op de verwarring van de verkoopmedewerker. Houd ik dan mijzelf voor de gek als ik zeg dat ik pro vluchteling ben? Hoe zie ik deze groep eigenlijk? Als uitschot? Ben ik racistisch bezig? En dat als allochtoon in dit land? Eenmaal aangekomen thuis parkeer ik de auto voor mijn appartement. Er wandelt net een groep Syrische mannen langs de hoofdingang waar ik moet zijn. Ik blijf heel even in de auto zitten totdat ze zijn gepasseerd en weer betrap ik mijzelf op gedrag wat niet bij mij hoort. Dit keer vervloek ik niet de verkoopmedewerker, maar mijzelf.

Ik ben er nog niet uit. Wel meng ik mij niet meer in discussies over dit onderwerp. Het is mij te complex om een duidelijke mening hierover te vormen. Mijn gevoel en mijn verstand spreken elkaar tegen. Het feit dat ik niet als vluchteling gezien wil worden, maar daarentegen deze groep mensen de hemel in prijs voor hun kracht en uithoudingsvermogen strookt niet met elkaar. Kracht en uithoudingsvermogen, wie wil daar nou niet mee geassocieerd worden?