het diner, de promotie en de onbekende gast ( fictie...

Het gezelschap liep beschaafd babbelend over de met kinderkopjes geplaveide oprit, richting kasteel waar het diner hen wachtte.

Ze vloekte binnensmonds. Dit was, ver**, de tweede keer, dat haar hak vast zat in die gladde straatsteentjes. Wat was er mis met asfalt?
Ze rechtte haar schouders, straalde glimlachend: calm, cool en collected uit, wrikte de hak onopvallend los.
Haar gezelschap leek niet eens gemerkt te hebben dat ze een probleem had. Of ze waren te beleefd, het te laten merken, dat kon natuurlijk ook…
Heel voorzichtig durfde ze weer adem te halen. Het valt nu eenmaal niet mee, om jezelf anders voor te doen dan je bent.

Maar ze had A gezegd en ze zou tot Z gaan. Sterker nog: en weer terug, als het moest. “Wat die in haar kop heeft, zit niet in haar kont” zei haar moeder altijd. Het had nooit als een compliment geklonken.
Het was een verwijt.
Omdat ze anders was.
Haar moeder hield niet van anders. Haar moeder hield van gewoon.
Dat had ze altijd gedacht. Als ze eerlijk was, dacht ze het nog.

Inmiddels was haar gezelschap bij het restaurant aangekomen. De gastheer, hield als een echt heer, de deur voor de dames open.
De man die haar partner was, hielp haar galant uit haar jas. Ze deed of ze niet beter wist.
“Blijf blasé kijken”, zei ze tegen zich-zelf “en als je niet weet wat je moet doen, dan kijk je gewoon de kunst af”

het diner begint….

Haar partner voor die avond boog zich naar voren, glimlachte en fluisterde: “amuseer je je een beetje?”
Ze glimlachte terug, toch wel dankbaar dat ze in dit avontuur een bondgenoot had.
Het gezelschap dat, met haar partner en haarzelf meegeteld, uit 8 koppels bestond, liep het restaurant binnen en ging aan de voor hen gereserveerde tafel zitten. het diner kon beginnen.

De avond ging voorbij: veel speeches en toasts voor de promovendus. Haar gastheer, die de paranimf van de promovendus was, verloor langzamerhand zijn belangstelling voor haar. Na zijn speech vol grappen, waar zij natuurlijk niks van begreep, was hij in diep gesprek geraakt met zijn buurman.

Het had hem zo ontzettend grappig geleken: de buitenechtelijke dochter van de prof aan zijn zijde te hebben. Dat was nog eens wat anders dan anders. En als het een beetje een mooie meid was… Men was van hem gewend, dat zijn relaties heftig en kortstondig waren.Het was geen enkel probleem geweest, dit meisje als zijn partner mee te nemen, toen via, via dat verzoek hem bereikte. Het zou een saai diner wat opfleuren.
Waar hij op gehoopt had, zou hij niet precies kunnen zeggen. Maar wat het ook was, niet deze grijze stille muis, met haar bevroren glimlach. En haar krampachtige poging te doen of ze zich amuseerde.

Het toetje werd geserveerd, de koffie kwam op tafel. Er werd een tweede kopje aangboden. Maar de professor en zijn vrouw stonden op. De avond leek voorbij te zijn. Het bleek het sein voor iedereen om te vertrekken.

Vreemd meisje…

In de garderobe stonden ze allemaal geduldig te wachten tot de jassen te voorschijn waren gehaald. Het gesprek leek na het overvloedige diner en de vele wijn verstomd te zijn.
“NU”,zei ze tegen zich-zelf.

Ze liep naar de professor. “Mijnheer”, wist ze uit te brengen. En toen stokte de adem in haar keel…”Dank u wel voor dit fantastische diner”. Terwijl ze het zei, besefte ze haar blunder. De prof glimlachte. “Daar hoeft u mij niet voor te bedanken”, zei hij,“ dat komt geheel op rekening van onze zeer getalenteerde promovendus.” Ze voelde hoe ze bloedrood kleurde. “Ja, ja”, mompelde ze “maar toch bedankt”. Ze wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken. Dat kon niet voorkomen, dat ze het gesprek tussen de de professor en zijn vrouw opving.

“Vreemd meisje”, hoorde ze de vrouw van de professor zeggen. “Ach, vreemd”, antwoordde die. “Een beetje verlegen en onhandig, zou ik zeggen” “Dat bedoel ik niet”, zei ze nadenkend. “Ik bedoel dat ze op de een of andere manier op je leek…”

En die woorden, klonken nog lang na in haar hoofd.