de notuliste die mannen kan lezen (fictie...

Zeven mannen in zeven variaties grijze pakken, zaten om de tafel. Het blad met de kopjes, de kannen koffie en thee stond klaar.
Alle mannen hadden een kop koffie of thee ingeschonken, met die bestudeerde nonchalance die mannen eigen kan zijn. Een nonchalance dat scheen uit te stralen : “kijk, ik kan dit moeiteloos, hoewel het natuurlijk in het geheel mijn taak niet is”

De notuliste glimlachte

De notuliste had geglimlacht, toen ze het inschenken zag, op het moment dat ze de vergaderkamer binnen kwam. Het was een van de redenen waarom ze altijd stipt op tijd kwam.
Mannen, zo wist ze, wilden niet wachten. En dus schonken ze hun koffie zelf in, als er niemand anders was. Een heel goede reden om nooit te vroeg te komen, vond ze.

Haar fel roze blouse en wijde witte rok, waren een kleurrijke eyecatcher tussen al het grijs.
Ze ging zitten, klapte haar laptop open en keek vriendelijk het zaaltje rond.
Het was, vond ze, altijd schattig om te zien, hoe de heren dan ineens haast kregen en ijlings op stoelen schoven.

Terwijl de heren gehaast hun papieren ordenden, legde ze met een welhaast theatraal gebaar haar 4 armbanden naast haar laptop en keek de voorzitter welwillend aan.

Zullen we maar beginnen?

’ Zullen we dan maar beginnen?” zei deze. En toen er geen reactie kwam:”Dan open ik bij deze de vergadering”

Een andere grijze heer nam het woord, zijn stem kabbelde monotoon voort.

De notuliste zette haar automatisch piloot aan en tikte braaf op wat mijnheer een en nu meneer twee naar voren bracht.

Ze glimlachte in zichzelf. Meneer twee was een verstokt liefhebber van vissen. Zelfs nu, terwijl hij een plan verdedigde dat het bedrijf waarvoor hij werkte enige tonnen kon opleveren, waren zijn gedachten bij het nieuwe aas, dat hij morgenochtend vroeg ging uitproberen.
Zelfs het feit dat meneer drie hem genadeloos aanviel, kon hem niet van zijn goede humeur beroven.
Dat meneer drie in de aanval ging, was volstrekt logisch: Vriendin-nummer zoveel was gisteren uit zijn hightech loft vertrokken met de mededeling dat hij het toch niet zou begrijpen als ze haar vertrek uit zou leggen. Iets waar de notuliste haar niet helemaal ongelijk in kon geven.

Ondertussen mengde mijnheer vier zich in het debat, het werd nu toch wel een beetje uitkijken voor de andere heren. Meneer vier had zich twee maanden geleden ten doel gesteld het binnen een half jaar tot afdelingsmanager te brengen. En binnen 10 jaar tot CEO. Alleen zo kon hij – in zijn ogen – het respect van zijn familie winnen en genoeg geld verdienen voor zijn behoorlijk dure voorkeuren…een zuivere win win. Ze was bang dat meneer vier zijn ambities niet waar zou maken…Er zat nogal een kloof tussen zijn zelfbeeld en het beeld dat anderen van hem hadden.

Terwijl haar handen over de toetsen vlogen, constateerde de notuliste tevreden dat ze toch een enorm boeiend vak had. Toen de voorzitter de vergadering sloot, was wat haar betreft de tijd om gevlogen.

De grijze heren verlieten met hun paperassen onder de arm het vergaderzaaltje. Alleen de voorzitter bleef achter. Ze wist precies wat hij graag wilde. Ze opende haar tasje en zei:”nou, dat was een lange zit zeg. Ik heb wel wat verdiend. U misschien ook een cognacje?”
Ze draaide de dop van haar zilveren heupflacon

Verbaasd en dankbaar nam de voorzitter haar borrel aan.

lees ook eens : Koffie