De kwetsbaarheid van geluk
Maakt geluk je kwetsbaar? Ik denk soms van wel.
Ik zat in de wachtkamer van de huisarts. Tegenover me zat een jonge vrouw met een baby-tje.
Het baby-tje pruttelde wat en was duidelijk niet tevreden met het leven. Maar liet zich makkelijk troosten: beetje wiegen, wat onzin-woordjes en ze pruttelde weer tevreden in plaats van boos.
Ik had nik beters te doen dan het tafereeltje aan te zien. Het was zo lief te zien, hoe het kindje zich liet troosten.
Dus daar maakte ik een opmerking over. “Ja”, zei de moeder met een beetje trots, “ze begint al te leren hoe het hoort”
Ik lachte en merkte op dat die van mij met 30 dat nog steeds niet helemaal door had. Die humor kon de moeder wel waarderen. Ze lachte, terwijl ze de baby wiegde.
Met die zachte geluidjes op de achtergrond, droomde ik aangenaam een eind weg. Ik bedacht me hoe heerlijk het was geweest, die tijd dat je je kind nog letterlijk in je armen kon nemen. Haar tegen je aan kon houden en de grote boze buitenwereld buiten kon sluiten alleen maar door je armen om haar heen te slaan. Net zo lang tot ze gerustgesteld in slaap viel. Zoals ik de moeder naast me zag doen.
Zij zijn kwetsbaar, maar ik ben sterk…ik hou de wereld voor je op afstand m’n kind.
Kinderen maken kwetsbaar
Dat kan ik niet meer. Ik geef bakken goede raad en diepvriesbakken soep. Ik kan alles geven en alles doen, maar die grote boze buitenwereld hou ik niet meer buiten de deur. Mijn armen hebben die magische kracht verloren.
De moeder werd naar binnen geroepen. Ze keek ongerust. Wakker wordend uit mijn mijmering, realiseerde ik me met een schok, dat ik, toen de kinderen klein waren ook zo vaak ongerust en bang was. En dat ik me dan net zo te kort voelde schieten als nu, nu ze groot en volwassen zijn
Mijn kinderen maken me kwetsbaar: ze zijn het liefste wat ik heb. Ik zou. als Oberon, het licht uit mijn ogen geven voor hun geluk. Maar – in tegenstelling tot Oberon – mag ik geen keuzes maken. Ik moet het doen met wat ik heb.
Volgens mij zijn mijn kinderen overigens heel tevreden met wat ik heb. Het ligt niet aan hen. Het ligt aan mij. Als jonge – en vaak onzekere moeder – heb ik niet genoeg genoten van die kleine kwetsbare momentjes van geluk. Van die momenten dat ik ze in mijn armen had en de boze wereld was waar hij hoorde te zijn: buiten.
lees ook: herfst
of lees :beetje oneerlijk was ik wel..
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!