De hardloopster in Rotterdam
Als de trein Rotterdam Centraal station uitrijdt, de buitenwijken van Rotterdam in, zie ik haar.
Een eenzame hardloopster op een verlaten sintelbaan. Terwijl de trein meer vaart maakt, kijk ik haar na…
Wat doet zij daar? Helemaal alleen rondjes rennen op die sintelbaan. Ik bewonder haar moed: op de middelbare school moesten wij op zo’n baan rennen: tjonge, tjonge, wat had ik daar een hekel aan.
Deze vrouw doet het duidelijk vrijwillig, tenminste als ze het voor straf deed, stond er niemand bij om de straf te controleren.
Maar er staat ook geen vriendin of vriendinnen groepje, laat staan een coach haar aan te moedigen.
Eenzaam holt ze over die baan. Ze zou toch ook in de natuur of op zijn minst door een park kunnen lopen?
De vrouw draagt een zwarte hoofddoek en daardoor intrigeert ze me nog meer. Ik realiseer me scherp dat ik last heb van een vooroordeel. Maar ik kan het niet nalaten te denken: “mag zij wel alleen ?”
Wat wil deze dappere hardloopster?
Mijn fantasie slaat in zulke gevallen op hol. Deze vrouw is stilletjes, haar conditie op pijl aan het brengen. Ze moet dat wel in het geheim doen, anders moet haar dikke, luie schoonzuster als chaperonne mee. En dan komt er niks van rennen, want die wil alleen maar kopjes thee drinken. Of nee, ze wil Nederlands kampioen korte afstand worden, maar ze heeft geen geld om lid te worden van een sportclub. Nee, wacht even, er is geen sportclub waar ze lid van kan worden omdat ze overal die hoofddoek af moet doen en dat wil haar vader niet… Wie weet wil, ze geen lid worden van een sportclub want ze vindt zich zelf te dik.. Of nee….misschien…
Hoe verder ik van het terrein weg rij, hoe dapperder ik haar vind: die eenzame renster op de sintelbaan. Ze is flinker dan ik ben: zij doet wat, al zal ik nooit weten waarom. Ik zit maar verhaaltjes te verzinnen die nooit een roman zullen worden.
lees ook: de week van de eenzaamheid
Wat grappig. Wat kan je brein op hol slaan hè? Ik kan dat ook enorm goed, vooral ’s avonds op bed, haha
Wat super leuk geschreven. Het zou zo actie voor mij zijn.
Zo een leuk geschreven artikel. Persoonlijk maak ik nooit verhalen bij het zien van personen, maar ik wil het wel eens proberen om te zien hoe ver mijn fantasie kan gaan
Oh dit doe ik ook altijd haha, leuk om te lezen!
Leuk geschreven! En ja, toen ik nog veel met het openbaar vervoer reisde, had ik ook altijd dat soort verhalen over mijn medereizigers. Vooral als ik elke dag dezelfde mensen tegen kwam, dan werd het echt een soort van dagboek idee…
wat een leuk idee
Toen ik op school zat, hou ik ook niet van hardlopen. Zweten en dan verder studeren. Bleh…wat leuk geschreven.
Dit is zo herkenbaar, ik doe bijna precies het zelfde. Ik msak een verhaal of ik verbeeld me of degen en vriendin van me is… beste wel grappig
ja he, zo leuk om te doen
Wie weet wordt het ooit toch nog wel een roman ;) ik zou het lezen!
ik ben zo lui….maar dank je wel voor het compliment en het vertrouwen
Als ik iets, of iemand ziet, dan heb ik daar altijd al een beeld van..ik kan heel erg goed in beelden denken, schrijven. Ik ben heel erg fotografische aangelegd, niet altijd even fijn, maar vaak ook weer wel.
het lijkt mij best fijn….
Misschien is ze wel helemaal niet eenzaam. Misschien genoot ze wel van een moment helemaal alleen voor zichzelf, en was ze even uit de drukte van haar dagelijks bestaan ontsnapt. Alleen hoeft niet eenzaam te betekenen.
dank je, dat vind ik een leuke andere invalshoek
Ik vind het heerlijk hoe je schrijft! Voor mij zou het dan een straf zijn en ik zou het ook nooit vrijwillig doen. Had er op school ook een hekel aan!
dat is fijn, zo’n mooi compliment op de vroege morgen!
Dit klinkt zo als mijzelf…
Ik verzin ook altijd verhalen rond personen en nooit weet ik of er iets van klopt maar vind het zo leuk om te doen
Prachtig geschreven dit
Xxx
Ja, he, wij hoeven ons nooit te vervelen, wij zien altijd wel iets waarover we kunnen fantaseren..en dank je wel voor je geweldige compliment. bloos ervan