De bakkerij met brood en aandacht...

Over een kopje koffie in een bakkerij, die meer verkoopt dan brood alleen

Ik ben in het Zuiden van Limburg. Mijn man en ik gaan sinds de kinderen klein zijn elk jaar samen twee nachtjes weg. Even uit de drukte van alledag, lekker kletsen, eten en genieten. Mijn man combineert deze trip met een afspraak voor zijn werk en dat betekent dat ik mij een uurtje moet vermaken.

We stappen uit de auto, hij naar de afspraak en ik op zoek naar een bak koffie. Ik loop over de parkeerplaats langs de kerk die ook dienst doet als dorpspleintje. Er staat een oliebollenkraam zonder klanten, kennelijk is het daar nog te vroeg voor. Iets verderop zie ik een kleine bakkerij. Ik loop binnen en ben verrast door het moderne interieur met drie zitjes. Hoewel er prachtige vlaaien uitgestald staan, kies ik toch voor een appelpunt met koffie.

het is komen en gaan in de bakkerij

Ik verdiep me in mijn boek, maar kan mij slecht concentreren. De ene na de andere klant komt binnen. Niet alleen voor brood en banket, maar ook voor een praatje met de dames. De reis naar Noorwegen was fantastisch! De ongedierte bestrijding is eindelijk langs geweest en het herstel van de buurvrouw gaat goed. Er wordt tijd genomen voor elke klant.

Ik word aangesproken door een wat oudere man. Hij zag een onbekende op bekend terrein. Ik vind het gênant dat ik drie keer moet vragen wat hij zegt. Is dit het dialect wat lastig is, of spreken wij die taal niet meer, van eenvoudige vriendelijkheid?

Wanneer ik betaal, besluit ik de dames even aan te spreken. Ik vind het leuk om te zien dat zij de tijd nemen voor hun klanten. Tijd die ik nog nauwelijks zie in de winkels van de Randstad. De dames spreken erover met een vanzelfsprekendheid die past bij een kleine gemeenschap. Wij kijken hier naar elkaar om. En wat is nu helemaal de moeite om even gezellig te kletsen?

stof tot nadenken…

Ik loop terug naar de auto, mijn man zal ook wel ongeveer klaar zijn met zijn gesprek, denk ik. Ik realiseer me ineens hoe waardevol dit bakkerijtje is, die buiten brood ook broodnodige aandacht biedt aan de mensen uit de buurt. Zouden we dat niet allemaal wat meer kunnen doen, wat aandacht bieden aan onze buurvrouw, oom of collega? Zouden we daarmee de eenzaamheid en psychische nood niet iets kunnen verlichten?

Ik ben in het Zuiden van Limburg, in the middle of nowhere, in een piepklein dorp en vind wat waardevols.

Lees van Margriet ook: de volgende afslag links