Mee veren of tegengas geven
Het is altijd de vraag of je – wanneer je in een situatie zit waarin zich een conflict ontwikkelt – of je moet mee veren of tegengas geven.
Mijn natuurlijke reactie is tegengas. Zo zit ik in elkaar, ik zeg niet dat het goed is, maar zo werkt het.
Natuurlijk helpt tegengas zeker in eerste instantie niet. De ander wordt nog bozer. En gaat nog akeliger dingen zeggen. Die eigenlijk vragen om nog meer tegengas. Dat is het tijdstip dat ik in moet grijpen en mezelf tot stilte moet dwingen, anders lopen de zaken echt uit de hand.
Op dat punt zat ik in een conflict. Ik wilde niet dat de zaken uit de hand liepen. Ik wil dat ze gingen zoals we met elkaar hadden afgesproken.
Hoe ik mijn best ook doe: ik kan het niet onredelijk van mezelf vinden dat ik verwacht dat we ons houden aan de gemaakte afspraken.
mee veren of…
Mijn opponent is dat zeer zeker met me eens, het is alleen heel jammer dat ik niet begrijp dat dat wat er fout loopt, nou totaal niet aan haar ligt. Maar…je snapt het al…aan anderen. Waarvan ik er een ben . Maar dat had je ook al gesnapt.
Dan stapt er een derde betrokkene in het gesprek. “het is ook wel begrijpelijk dat je dat zo doet….” sust ze.
Een prachtig staaltje mee veren, dat wel. Maar ik kijk er met verbazing naar.
Meeveren is mooi, maar om nu zoveel begrip te tonen voor ongewenst gedrag? Dat schiet toch niet op? Hoe komen we dan weer terug op ons houden aan de afspraak.
Ik doe een poging
Na enig nadenken formuleer ik de volgende zin: “Ik heb daar zelf niet zo’n moeite mee, maar het is natuurlijk een persoonlijke afweging voor iedereen. Maar goed, bij iedere afweging kan er wel iets fout gaan, toch?
ik vind dat ik meeveer als een malle.
Mijn opponent verlaat de groep.
lees ook eens: je moet dus nooit…
Als een bok op een haverkist vloog ik er ook altijd bovenop. Nu ik iets ouder ben merk ik dat ik steeds gemakkelijker kan zeggen “Joh, als jij er blij van word…” en vervolgens de boel de boel kan laten. Het is niet mijn verantwoordelijkheid als een ander zijn afspraken niet wil nakomen. Dus probeer ik er ook voor te zorgen dat ik niet afhankelijk ben van die afspraken, want dan ben ik niet afhankelijk van een ander.
Een meningsverschil is altijd lastig. Altijd meeveren is niet goed, als jij een duidelijke mening hebt over iets moet je dat laten horen. Pas daarna is het afwegen wanneer je gaat meeveren
Ik vind de foto echt heel goed gekozen bij dit artikel
Altijd maar meeveren is denk ik niet altijd goed en altijd tegengas willen geven ook niet. Een balans daarin vinden is het beste, maar kan een uitdaging zijn. Per geval aankijken inderdaad, maar altijd voor jezelf opkomen als je in je recht staat hoor!
Wat heb je dat netjes gedaan en wat ben je goed voor jezelf op gekomen. Daar kunnen veel mensen wat van leren.
Ja goed opgelost! Zelf ga ik meestal ook in de aanval . Tegengas helpt ook niet en maakt de ander alleen maar bozer, maar dat maakt me niet uit anders maken ze mij boos.
Als het mij emotioneel raakt, dan ga ik vol in de aanval, maar ben ik er minder bij betrokken, dan kan ik er gemakkelijker afstand van nemen en meer voor de meeveer aanpak gaan.
Mensen vinden vaak dat ik een conflict uit de weg ga, maar ik kijk per conflict of ik het de moeite waard vind om tegen in te gaan. Vaak is dat niet zo.
Een meningsverschil kan erg moeilijk zijn, ik ga meestal ook in de aanval. Maar ik vind dat je het goed hebt opgelost.