Het dilemma van de eikenhouten boekenkast

eikenhouten boekenkast

van de week had ik een boeiendgespek met een eikenhouten boekenkast, luister mee

Ik ben blij dat u even de tijd neemt om naar mij te luisteren, dat komt namelijk niet zo heel vaak voor…Het is niet dat ik klagerig van aard ben., begrijp me goed. Jarenlang heb ik mijn lasten gedragen. Boeken dragen , dat kan ik als geen ander. Daar ben ik voor gemaakt. Maar nu…nu sta ik buiten! Ik! Een echte eikenhouten boekenkast. Iedereen weet toch dat wij eikenhouten kasten niet gemaakt zijn voor buiten!
Wij kunnen niet tegen water…wij krijgen er kringen van. Zo zonde van het mooie hout.

Het begin: 1920

Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben gemaakt in 1920, in een mooie grote timmermanswerkplaats. Ik geef toe: ik ben een serieproduct. Maar wel van eikenhout en niet van grenen, zoals sommige andere kasten die ik gemaakt zag worden. Meidenkasten noemen ze die…en ze worden geverfd.
Ik niet.  Want ik ben dus van eikenhout. Ik werd in de was gezet. En die werd dan weer zorgvuldig uitgewreven. Ik glo, mevrouw, ik blonk!

Mijn eerste huis was een studeerkamer van een geleerd man. Ik droeg de boekenlast zonder klagen. Wel bijna elke dag nam de geleerde man boeken van mijn planken. En als zijn bureau dreigde in te storten onder het gewicht, dan zette hij ze terug op mijn planken. Een bureau is ook niet gemaakt om boeken te dragen zoals ik.
de man besteedde niet veel aandacht aan mij. Zijn vrouw, maakte dat goed en  zette mij liefdevol samen met haar werkster twee keer per jaar in de was.

Op een gegeven moment had het huis andere bewoners : de zoon van de geleerde man en zijn vrouw. Aan mijn functie veranderde niks. Ik bleef wat en wie ik was. Zoals het hoorde, zal ik maar zeggen. Niemand bedankte mij, maar er werd goed voor mij gezorgd.

Op een slechte dag, verdwenen de zoon en zijn vrouw…Ik geef toe, ze waren oud.  Niet zo oud al ik, maar toch oud… Mensen verouderen nu eenmaal eerder dan wij, eikenhouten boeken kasten.Er kwamen andere mensen en ik verhuisde naar de zolder….De zolder ! Ik !
Jaren stond ik daar te ver stoffen. Met een paar verhuisdozen op mijn planken  Tot op een goede dag de zolderdeur open ging…en ik werd opgepakt.

Ik zou weer worden wat ik was…

U begrijpt: ik was enorm blij. Eindelijk zou ik weer zijn die ik ben: een eikenhouten boekenkast. Die zwijgend en trots boeken droeg.

En toen??

Toen werd ik buiten gezet. Ik werd gevuld met boeken. Geen geleerde naslag werken, niet eens. Allerhande rommel…

En daar sta ik dan, een eikenhouten boekenkast, buiten….

Ik moet wel bekennen, gisteren kwam er een oud vrouwtje langs. Ze stond lang voor me en bekeek de boeken uitgebreid. Opeens zag ik haar glimlachen. Ze stak haar hand uit en nam een boek mee. Ze keek erg gelukkig. Dat heb ik in mijn hele leven nog nooit meegemaakt. En vanmorgen kwam er een moeder met drie kindertjes langs. Ook zij bestudeerden ernstig mijn inhoud. Ik wilde me bijna verontschuldigen voor mijn deplorabele staat. Tot ik een kindje hoorde roepen : “mama, mag ik deze??” “Dat is goed” antwoorde de moeder. “ga ik je straks voorlezen” En blij liepen ze weg.

In mijn hele leven nog nooit mensen blij gemaakt. Ik vind dat best wel fijn. Maar ja: ik ben een eikenhouten boekenkast. Ik hoor binnen….
U begrijpt : ik ben in verwarring.
Dank voor uw luisterend oor. En neem vooral een boek mee, als u daar gelukkig van wordt.

Met dank aan Marith voor haar prachtige foto

lees ook : de bootjes en de dame

like Like
/14 Reacties/door
14 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

:bye:  :good:  :negative:   :scratch:  :wacko:   :yahoo:  B-)  :heart:  :rose:   :-)  :whistle:  :yes:  :cry:  :mail:   :-(   :unsure:   ;-)