En dat is allemaal angst.
Twee jaar geleden ontmoette ik de man die bij mijn grootmoeder ondergedoken had gezeten.
Hij vertelde daarover en zijn verhaal begon zo:
Mijn oudere broer in ik hadden het idee dat het niet zo slim zou zijn om naar Duitsland te gaan zoals van ons gevraagd werd. Dus we besloten ons niet te melden Mijn broer was 17, ik was 15. We sliepen dan eens hier, dan eens daar, soms sliepen we ook buiten.Op een gegeven moment kregen we te horen dat we terecht konden bij een dominee in E. Dus we gingen op weg daar naar toe. Het was al avond.
Ik was bang
Nu neem ik je even mee naar het dorpje E. Een afgelegen boerengehucht, eenzaam in de weilanden.
In die tijd met een zandpad en geen straatlantaarns.
Daar liepen deze twee jongens dus.
“Ik was”, vertelde hij, “behoorlijk bang. Ik had namelijk nog nooit een dominee ontmoet”
Die opmerking verbijsterde me . Die jongens waren in enorm gevaar, werden ze gepakt, dan wachtte hun zonder mankeren de dood. Ze liepen door een eenzaam en verlaten gebied, ze konden geen kant op. En hij was bang….voor een dominee
Het duurde een hele tijd voor ik het begreep. De zaken waar hij met recht bang van moest zijn, waren te groot, te enorm. Te onbegrijpelijk. Dus hij viel terug op een oude-vertrouwde huis-tuin-en keuken –angst van thuis….
Soms, begrijp ik nu, zijn er zaken die ons schrik aanjagen. Zoveel schrik, dat we het niet kunnen bevatten. En dan grijpen we terug op huis-tuin en keuken angsten.
Toen bijvoorbeeld twee jaar geleden de vluchtelingen stroom op gang kwam, was een veelgehoorde kreet: ze nemen ons, onze banen af!
Even later circuleerde op social media de terechte vraag: wat voor een baan heb jij als die door een ongeschoolde, niet Nederlands sprekend persoon, overgenomen kan worden?
Gingen mensen daardoor anders denken? Welnee. Het inpikken van de banen is een huis-tuin-en-keuken crisis angst. De echte angst was/is, denk ik, de angst voor het onbekende. Zoveel mensen, mensen met een andere cultuur: hoe moet dat allemaal??
Soms is het verstandig om eens goed te kijken, waar je nu eigenlijk echt bang voor bent.
Maar soms ook niet: als de onderduiker bij mijn oma dat gedaan had, had hij de oorlog waarschijnlijk niet kunnen navertellen.
Soms moet je maar gewoon, stap voor stap, bang of niet bang doorgaan met leven.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!