De excuus-Truus bestaat niet meer.
Wanneer je de titel van dit blog leest, dan denk je vast bij jezelf: hoi wat mot-je tenslotte met een excuus Truus
Want laten we eerlijk zijn, zo fijn was die excuus Truus niet. Ze zat op kantoor om te laten zien dat er ook wel, echt wel, heus wel, vrouwen aangenomen werden in dit bedrijf. Dat zij nu toevallig de enige vrouw in het hele bedrijf was en de enige die de thee zette om vier uur, dat was…je raadt het al: puur toeval.
De excuus Truus was…
De excuus Truus was een pleister met een plaatje op een gapende wond. Ze was de glimlach van de boer die kiespijn heeft, ze was… om te doen alsof. En wat heb je nu aan doen alsof?
Niks, niemendal. Daarom ben je blij als je leest dat ze niet meer bestaat.
Maar prijs de dag niet voor het avond is, zoals een mooi oud spreekwoord zegt. Want wat hebben we ervoor teruggekregen?
De excuus maatschappij.
Hadden we vroeger nog her en der vrouwen zitten die moesten uitstralen dat een bedrijf geëmancipeerd was, nu leven we in een maatschappij waar sorry het equivalent is van “zaak bevredigend opgelost”
Het is jou vast ook overkomen: “Sorry”, zegt de winkel die je bestelling niet heeft opgestuurd: “onze excuses”. Je zit aan de telefoon en je wacht op het vervolg. Iets in de trend van: “onze jongste bediende springt nu ogenblikkelijk op de fiets en komt het brengen, zodat u uw bestelling toch nog op tijd heeft.”
Maar het blijft stil. Heel stil. Na een akelige pauze zeg je aarzelend: “Jaaa? En nu??? Wanneer krijg ik mijn bestelling, ik heb hem nodig!”
“Mevrouw”, is het antwoord “Ik heb u mijn excuses aangeboden!!!!”
Met het aanbieden van de excuses is de zaak opgelost. De kindertoeslag affaire, het slavernij verleden, de vergeten bestelling. Allemaal niet opgeloste narigheid, maar dat hindert geen bliksem meer. Er is toch zeker sorry gezegd…
lees ook eens: dat is een persoonlijke keus, nou en?
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!