ze is jarig in 2050 nu gaat een verjaardag anders dan in...

Ik ben jarig.

Het is feest! Vandaag word ik tweehonderd jaar. Een mooie leeftijd, zeker als ik besef dat de levensverwachting op het moment dat ik geboren werd hooguit zeventig jaar was. Zonder moeite spring ik uit bed en huppel blij zingend naar de badkamer. ‘Lang zal ik leven!’ brul ik uit volle borst terwijl ik nonchalant over het wasrekje spring en ondertussen nog even een koprol maak. Ik bof enorm. Heb pas mijn vierde paar nieuwe knieën gekregen, dus kan ik minstens weer vijftig jaar vooruit. Ook mijn hart is net geüpdatet waardoor al mijn functies weer perfect functioneren. ‘Er zijn geen virussen gevonden in uw systeem, mevrouw. Maakt u zich daarover maar geen zorgen.’ Had de IT’er gezegd toen hij zijn scan voltooid had. ‘Alleen wat vervelende herinneringen heb ik weggehaald. Die zitten maar in de weg’

Terwijl de borstels van de douchecabine mij masseren denk ik na over de feestelijkheden die mij te wachten staan. Speciaal voor tweehonderdjarigen is een programma ontwikkeld dat een groot deel van de dag in beslag zal nemen. Ik kijk er naar uit. Hoewel ik niet weet wat me te wachten staat.

Robin

Precies om 9 uur, zoals op het medelingenscherm op de muur stond, gaat de voordeur open en komt Robin binnen. Haar ietwat metalige stem zegt mij haar te volgen. Ze gaat mij voor door lange gangen waar overal dezelfde deuren op uit komen. Boven mij is het plafond nog in de zonsopgang-stand zie ik. Het stelt mij gerust dat ik in ieder geval op tijd ben. Nog even en de daglicht-stand gaat aan. Dan begint uw feest mevrouw! Het stond op het bord. Meer niet. Mijn opgewektheid maakt plaats voor een lichte spanning. Het doet me ergens aan denken maar ik weet niet waaraan. Met alle macht probeer ik het omdat ik voel dat het ertoe deed. Iets wat fijn was.

Plotseling slaat mijn humeur om.

Ik word bang. Vrolijkheid maakt plaats voor een niet te duiden gemis. Vaag komen er beelden naar boven van verjaardagen lang geleden. Ze zijn onscherp. Tevergeefs probeer ik er op in te zoomen met mijn nieuwe ogen. Het zijn herinneringen omgeven door een dikke laag mist. Flarden van zinnen, de stem van mijn moeder die mij feliciteert met mijn vijfde verjaardag. Even maar. Voor ik haar gezicht kan zien is zij verdwenen. Een andere verjaardag. Er is taart, ruik ik. Diep snuif ik de geur op van zelf gebakken appeltaart.

jarig

‘Kom!’ hoor ik Robin zeggen.

Ze duwt me zacht vooruit, teder bijna. ‘We zijn er bijna. Bij die trap daar gaan we naar boven. Daar is uw feest!’ Fluistert ze. ‘Toe maar! Ga maar!’ Dan is ze verdwenen.

Voetje voor voetje klim ik de trap op. Plechtig. Elk moment in mij opnemend alsof ik voorvoel wat ik aan zal treffen. Dan is daar opeens een deur. Het is geen deur die ik open maak met de chip in mijn vinger maar een deur met een klink. Bij de aanblik ervan komen als bij toverslag de herinneringen boven die mij daarstraks nog ontglipten. Scherp nu, haarscherp. Ik hoor vogels fluiten. Ik hoor mijn ouders voor mij zingen. Vol verwachting open ik de deur. Een weldadige wind strijkt langs mijn wangen. De zon tovert sterren op mijn handen. Ik ben jarig vandaag. De hele dag!

©annekedejong

Layla zegt:

17 augustus 2018 op 22:53

Gefeliciteerd voor je verjaardag! Die cake lijkt wel heerlijk :))

Beantwoorden

Yousra Yasmine zegt:

17 augustus 2018 op 12:27

Wat een leuk artikel! Leuk om te fantaseren over de toekomst.
Liefs,
Yousra yasmine

Manon zegt:

17 augustus 2018 op 10:53

Leuk geschreven, geinig om zo eens een kijkje in de toekomst te doen. Zou het zo gaan later?

Melissa zegt:

16 augustus 2018 op 22:31

Ugefeliccteeerd en die taart ziet er echt zooo goed uit lang geleden dat I k gebak heb gehad

anneke de jong zegt:

16 augustus 2018 op 14:44

Nee, voorlopig moet ik er zelf ook niet aan denken om zo oud te worden. Zeker niet als we dan onder de grond leven zoals ik schreef (daglichtstand, schemerlichtstand). Ik hoop dat dat tijdelijk is totdat de aarde zich weer hersteld heeft. (Hm, leuk wel om een boek over te schrijven.)