Afscheid nemen, soms doet het zeer...

Over afscheid nemen en haar vele vormen

Partir c’est mourir un peu. Zeggen de Fransen. Afscheid nemen is een beetje sterven.
En gelijk hebben ze.

Afscheid nemen van Parijs

Nog 13 dagen en dan verlaten we ons kleine appartementje in de banlieue van Parijs. Met spijt en het gevoel dat we een heel klein beetje sterven. We hebben zoveel moois gezien en gedaan. We hebben alle bruggen genomen om de Seine over te steken, we hebben alle musea ( op drie na ) gezien. Diep en intens heb ik genoten van alle kunst waarmee ik op eens omringd was.

We spreken nog steeds niet vloeiend Frans en er zijn nog zoveel dingen te doen en mensen om te leren kennen… En kan Le Bocal, zonder ons? We waren tenslotte hun allerbeste sapmakers. Ach heerlijk: fruit uitzoeken dat op moest, sap persen en met elkaar serieus als betrof het een grand cru wijn, het sap proeven.

Ons appartementje is een klein haventje in een miljoenen stad, waar we ongezien voor iedereen buiten kunnen zitten. Bij een hittegolf gewoon in ons ondergoed. Het schoonmaken kost nog geen half uur, wat een genot.

We komen terug

We komen terug, beloven we Parijs en elkaar. Echt, eerlijk waar. En dat zullen we ook zeker en vast wel doen. Maar dan zijn we, het valt niet te ontkennen, toeristen. Toeristen die heel goed de weg weten in Parijs, dat wel. Maar ons huis staat er dan niet meer…

We terug naar huis. Nou ja, terug….Het huis waar we dertig jaar in gewoond hebben, hebben we verhuurd en in ons nieuwe huis in een nieuwe stad, wachten ons vele dozen die nog uitgepakt moeten worden. Een parket dat geschuurd moet worden, een schuur die kaalgeslagen en weer opgebouwd moet worden…Een nieuw avontuur.

Het is vreemd, maar het afscheid nemen van Parijs, waar ik maar 6 maanden heb gewoond, valt me zwaarder dan het afscheid nemen van A. waar ik 360 maanden heb gewoond.

Afscheid nemen is altijd een beetje sterven, maar soms is een mens, denk ik, al een beetje gestorven, voor hij daadwerkelijk afscheid neemt.