Zo maar wat zitten mijmeren
Mijmeren, er zijn van die dagen dat ik niks anders doe…..
Het zijn geen onaangename dagen, maar er komt zo weinig uit mijn handen, laat staan uit mijn toetsenbord.
Kennen jullie dat? Ik glij van de ene gedachte in de andere, bij de een blijf ik heel kort hangen, bij de ander kan ik uren stil blijven staan. Het zijn heus niet allemaal van die prettige, opgeruimde, romantische voor mijn part plezierige erotische gedachten, hoewel ze er wel tussen zitten natuurlijk.
En waarom mijn warhoofd het mij niet toestaat nu juist bij die gedachten (manlief en ik, terrasje, wijn, Venetië, groot romantisch hemelbed…) stil te staan. Het is me een raadsel, maar het is zo.
Een oplossing mijmeren
In plaats van het bovenstaande genoeglijke gedachtespinsel verder uit te spinnen, blijft mijn hoofd lang hangen bij zaken “die nog opgelost moeten worden”. Uren kan ik daar scenario’s voor schrijven, zonder een toetsenbord aan te raken. Zelfs zonder pen en papier, lukt het me prima, vele A4’tjes vol te pennen. Lieve help, als er toch eens een methode bestond om via gedachte-overbrenging te schrijven. Dan lagen er nu vuistdikke romans van mij op de schappen van de Slegte (o nee, die bestaat niet meer) Met moeite weersta ik de nijging om nu over zaken-die helaas-verloren-zijn gegaan te mijmeren.
Maar je ziet, voor elk probleem dat ik tegenkom, mijmer ik enorm veel en enorm gevarieerde oplossingen bij elkaar, allemaal met nog een andere uitkomst ook. U vraagt: ik mijmer.
Mijmeren heeft weinig nut.
Die vele uitkomsten, die ik bij elkaar fantaseer zijn best goed, want dan weet ik welk scenario ik niet moet kiezen.
Tenminste dat zou je dan denken. Ik heb ook wel eens gedacht dat die dagdromerijen me hielpen om het probleem (dat nog opgelost moet worden) te inventariseren. Niets is minder waar. De werkelijkheid is altijd anders dan je kan fantaseren en vaak nog pijnlijker ook. En dus, als puntje bij paaltje komt, blunder ik me door zo’n kwestie die opgelost moet worden heen. Wanneer ik me tot mijmeren beperk tenminste.
De werkelijkheid klopt aan de deur
Wil ik echt een probleem de wereld uit hebben, dan moet ik flink zijn. Ophouden met mijmeren. Ordelijk nadenken, analyseren, mogelijkheden op een rijtje zetten. Advies in winnen bij mensen die het weten kunnen, (liefst verschillende). Een plan de campagne maken. En dat “gewoon” doen. Doorzetten, juist en ook als het tegenvalt. Tot de zaak is beklonken, op welke manier dan ook. Ik weet het, ik heb dat uiteindelijk zo vaak gedaan..
Waarom
Waarom ik dan toch zo graag een heel eind voor me uit zit te mijmeren? Ik heb geen idee. Het levert weinig op. Nou ja, een leuk stukje. En wie weet, vertellen jullie me ook wel, of het ook doet….
lees ook: kan een glimlach de wereld veranderen?
Ik mijmer wat af. Soms heel onnozele dingen maar soms ook hele verhalen om een probleem aan te pakken. Gelukkig ben ik nogal een doemdenker, dus valt het in de praktijk altijd mee.